Tyniecka studnia

Ogromnie się cieszę, że wyprawę do Tyńca odbyliśmy właściwie razem, układając tynieckie puzzle ze wspomnień, wrażeń i obrazów! Bardzo przyjemny sposób podróżowania, namiastka tych prawdziwych wypraw, samotnych podróży, prawdziwego zmęczenia. Jeszcze na chwilę zostańmy w Tyńcu, bo tutaj dobrze jest właśnie odpocząć, pomyśleć, oderwać się od codziennych problemów. Gdyby ktoś zechciał podejść do tego odpoczynku kreatywnie, polecam lekturę strony Benedyktyńskiego Instytutu Kulturalnego, na którą natrafiłam dziś przypadkiem szukając legendy o studni. Bardzo ciekawe! Organizowana jest ogromna różnorodność koncertów, warsztatów i spotkań. Moje marzenie to warsztaty z kaligrafii organizowane w cyklu Skryptorium, interesująco zapowiadają się warsztaty z technik relaksacyjnych, gdyby nie te 900zł wpisowego, z ciekawszych wynotowałam: "Biblijne warsztaty antydepresyjne", "Powrót do harmonii (program zdrowia wg. św. Hildegardy z Bingen - głodówka) zachęcająco brzmi "Przywództwo i zarządzanie" - wszelako jest to kurs dla liderów chrześcijańskich, warunków tedy nie spełniam... na pocieszenie wybiorę się - a przynajmniej mam nadzieję, że w tym roku się to uda - na któryś z organowych koncertów. Zamiast tych - dość kosztownych mimo wszystko - przyjemności, można sobie równie dobrze oddychać za darmo tynieckim powietrzem pijąc latte na tarasie kawiarni.

To wszystko jednak znalazłam niejako mimochodem, a właściwym celem będzie dziś (hmm chyba to niefortunnie sformułowałam) studnia.

Unikalna, przepiękna kołowrotowa studnia otoczona drewnianą altaną pochodzi z początków XVII w .(dokładnie 1620 r., elementy zadaszenia są chyba późniejsze, ale tutaj potrzebna jest pomoc fachowców, ja niestety nie zanotowałam sobie dokładnych danych). Lustro wody znajduje się dokładnie na poziomie lustra wody Wisły - kto w Tyńcu był, ten przypomina sobie na pewno, że różnica poziomów między rzeką a dziedzińcem klasztornym jest spora. Cyfry zresztą mówią same za siebie - studnia ma głębokość 38 metrów!

Ma przepiękny kształt, a samo wykonanie to prawdziwy majstersztyk. Zobaczcie z bliska:

Jaka precyzyjna praca! Wszystkie elementy drewniane są ze sobą połączone bez użycia gwoździ. Mówiąc dokładniej: bez użycia metalowych gwoździ, bo zastosowano tzw. tyble, czyli gwoździe (kołki) z drewna:

I jeszcze jedno ujęcie - nie wiem, czy podzielacie moją fascynację drewnianymi konstrukcjami, mam nadzieję, że tak! Tyle lat rosło w podtynieckich lasach:

Z tyniecką studnią związana jest legenda, oczywiście nie zapamiętałam jej ze wszystkimi szczegółami i już myślałam, że będę znowu zdana na relację bardziej uważnych ode mnie podróżników, albo, co gorsza, na internetowe skrócone historie. Na szczęście udało mi się znaleźć całkiem ciekawą wersję (artykuł ukazał się najpierw w Dzienniku Polskim - tutaj pełna wersja legendy o tynieckiej studni. Nie opowiedziałabym jej lepiej! Jeśli ktoś jednak zna inną, konkurencyjną wersję, albo jakieś dodatkowe szczegóły, to bardzo proszę się podzielić!

I na koniec jeszcze widok z oddali (Przy okazji - upierać się będę, że dach klasztorny jest nieudany, o oknach w dachu litościwie nie wspomnę).

I to już koniec tynieckich spacerów. 

Tutaj pierwsza część wycieczki do Tyńca, a tutaj druga - Tyniec widziany wiosną. Wszystkie wpisy poświęcone tynieckim wycieczkom i spacerom - a jest to miejsce, do którego naprawdę chętnie się wraca - znajdą się w osobnej blogowej kategorii: TYNIEC.