Barocco. Kościół Bonifratrów na krakowskim Kazimierzu.

Przeglądam zdjęcia, by wybrać coś na listopadowe, szare dni. Co powiecie na eksperymenty z barokiem? "Mniejsza o barok, którego nie znoszę" - pisał Herbert - ale przecież to zdanie, tak często cytowane, istnieje w kontekście wiersza, a kontekst jest mocno niepokojący i nie daje łatwej odpowiedzi. Kto zna "Dęby", ten wie. Dziś przywołam nieprawdopodobne październikowe słońce i barokowe perspektywy.

Kościół Bonifratrów (dawniej Trynitarzy) został tak wkomponowany w urbanistyczny kontekst miasta, że pięknie przedstawia się z oddali i pięknie odkrywa barokowe tajemnice, gdy zbliżać się do niego wzdłuż ulicy Krakowskiej. Natomiast oglądać go czy raczej fotografować go z naprzeciwka po prostu się nie da - nie ma odejścia (ulica jest dość wąska). Konia z rzędem temu, kto pokaże mi dobre zdjęcie kościoła w ujęciu en face. 

Zdjęcia z oddali - takie ukośne spojrzenie - pokażą kościół dużo korzystniej, a przy tym całe jego otoczenie: zgiełk ulicy Krakowskiej, tramwaje i niekończący się sznur samochodów. To może być dobre. Ale jak wyizolować z tego samą barokową substancję - niemożliwe, myślałam. Okazało się, że wystarczy trochę jesiennego popołudniowego słońca, które zmieniło piaskowiec zachodniej fasady kościoła w płynne barokowe złoto - nie sposób było przejść obojętnie. Zatrzymałam się u stóp schodów a barocco otwarło mi się nad głową jak parasol. Otwierało się coraz mocniej z każdym moim krokiem w tył - co nie było może najmądrzejszym pomysłem wobec perspektywy nadjeżdżających samochodów. Może było trochę nerwowo - ale przecież barok właśnie jest nerwowy! Niespokojny, dynamiczny.

Historia kościoła i obydwu zakonów jest nader ciekawa - ale w tej chwili przekracza moje narracyjne możliwości. Kiedyś na pewno... Tymczasem życzę Wam pogodnych dni - przecież listopad to tylko stan umysłu.

Lubicie barok?