Latarnia umarłych

Latarnia umarłych przy kościele św. Mikołaja. Pochodzi z XIV wieku i była niegdyś ustawiona obok szpitala dla trędowatych przy kościele św. Walentego. Przez niewielki otwór wewnątrz cokołu latarni wkładano lampę czy kaganek i wciągano go wewnątrz pustego trzonu latarni ku górze na linie (krążek, blok). Dach latarni nie był tak jak teraz jednolity - wyrzeźbiono w nim nacięcia, podłużne otwory - ogień kaganka przeświecał przez nie, niespokojne, niepokojące, chybotliwe światło.

Latarnie ostrzegały przechodniów o bliskości leprozorium. Memento mori i prośba o modlitwę za cierpiących.

Gdy przenoszono latarnię umarłych w 1870 roku na jej obecne miejsce przy kościele św. Mikołaja, otwory w dachu latarni zostały zamurowane.

Tutaj latarnia na tle kościoła, tak wygląda widziana z ulicy Kopernika:

Przypomina zwykłą kapliczkę. Prawie nikt jej nie zauważa.

Straciła swoją złowróżbną i miłosierną funkcję. W nowoczesnych czasach nie mówi się o umieraniu, sama nazwa "szpital dla trędowatych" budzi grozę, wywołuje dreszcz - czegoś, co zanadto przypomina obrzydzenie, by mogło uchodzić za litość. Wydawać by się mogło, że choroby, cierpienie i śmierć to wyjątkowe faux pas w naszym pięknym, sterylnym świecie. A one są tuż obok. Nie ma tylko latarni umarłych, by ostrzegać przechodzących obok ludzi, wzbudzić w nich trwogę, litość, drżenie, pamięć o własnej śmiertelności. Współczucie. Czystą, głęboką radość, że się istnieje - mimo wszystko, w każdej najdrobniejszej chwili, najpełniej.

Przeczytałam, już nie pamiętam gdzie, słowa, od których nie mogę się uwolnić:

"Och, jakże zwyczajnie byłoby nie istnieć. I jak niewiele do tego trzeba."

Jest tylko jedna latarnia - na ulicy pełnej szpitali.

I pomyśleć, że nie tak dawno ulica Kopernika była dla mnie drogą wiodącą na spacer po moim ulubionym Ogrodzie Botanicznym.

To nie jest odpowiednie miejsce, żeby pisać o sobie wprost (jeśli w ogóle takie miejsce istnieje i jeśli zakładać tożsamość "ja" piszącego i żyjącego, z drugiej strony pytanie, czy możliwy jest jak najczystszy obiektywizm etc. etc.) ale nie chcę zostawić bez wyjaśnienia ostatnich kilku tygodni milczenia. Stąd dzisiejszy wpis o ulicy Kopernika i latarni umarłych - obiektywny/subiektywny. A najważniejsze - ze szczęśliwym zakończeniem. Los się uśmiechnął i na urodziny dostałam dziś w prezencie pomyślne rozwiązanie bardzo ważnego medycznego problemu. Są jeszcze inne - ale już patrzę na nie z większym optymizmem. Tyle o mnie. Ogromnie cieszy mnie powrót do bloga i do Was. Odwiedzaliście mnie tak często, pojawiło się tyle komentarzy, były maile - bardzo dziękuję Wam za pamięć.