Antrakt. Nokturn.

Niechże moi drodzy czytelnicy - znajomi i nieznani - wybaczą kolejną przedłużającą się przerwę i znajdą jeszcze trochę cierpliwości. Dobre wieści są takie, że punkt ciężkości bloga 'Kraków i okolice' przenosi się właśnie z okolic do samego [epi]centrum - wymaga to więcej czasu niż myślałam i jest fascynujące, męczące, radosne i nieco gorzkie - jak gorzkie bywają spełnione marzenia.

Złe wieści - to moje odcięcie od świata. Bez-internetowa klauzura. Jeszcze bez internetu w nowym miejscu, a za to w ferworze przygotowań wszelkich i nowych obowiązków - nie mogę na razie odwiedzać Waszych blogów, podobnie jak nie mam czasu, aby prowadzić mój. W kafejkach internetowych - to byłaby ostateczność.

Właśnie przy tej okazji zaobserwowałam dwie niepokojące sprawy:

• pisanie bloga jest dla mnie czymś tak prywatnym, że nie wyobrażam sobie, że mogłabym tym się zajmować w internetowej kafejce (to pewnie także trudności z koncentracją, może kwestia przyzwyczajenia);
• moje zdjęcia zdjęcia oglądane na monitorze komputera w kafejce są całkiem inne niż u mnie - koszmarnie jasne, o kilkanaście tonów jaśniejsze, o bladych kolorach. Obce. Przeżyłam prawdziwy szok - zupełnie jakbym oglądała jakieś inne zdjęcia, kogoś obcego, nieznane a do tego fatalnej jakości. Teraz już wiem, że wydają mi się przyzwoite wyłącznie dlatego, że jest na nich tyle cienia (oczywiście w wersji, jaką ja widzę na moim laptopie). Ogromnie to przykre... zdałam sobie sprawę, że możecie postrzegać wszystko inaczej niż ja. Dyletantka.

Mam nadzieję, że już wkrótce internet w nowym miejscu pozwoli mi na nowo wrócić do bloga i rozmów z Wami. I oczywiście zdjęć, mniejsza już z tym, jak wyglądają.

Przepraszam wszystkich, którzy czekają może na maila albo odpowiedź, zaległe komentarze - na pewno napiszę najszybciej, jak to będzie możliwe. Dajcie mi trochę czasu, bo jestem na zakręcie... to znaczy na moście między jednym a drugim etapem. Zresztą przez most przechodzić będę (i przechodzę) codziennie - już nie symbolicznie, ale w realnej miejskiej przestrzeni. Ale o tym wszystkim - później. O mostach, spacerach nad Wisłą, Wawelu we mgle, pierwszych wieczornych fotografiach - gdy nie muszę spieszyć się, by zdążyć na powrotny autobus, potem jechać przez uśpione w jesiennej mgle wsie, potem długa droga ciemna, gęsta od mgły, strasznego jesiennego błota, szczekania łańcuchowych psów.

To już zamknięta księga - przynajmniej na jakiś czas.

Teraz zaczyna się coś nowego - ale o tym później.

Teraz - antrakt.

Nie, nie będę gasić tu świateł, przyciemnię je tylko.

Teraz - nokturn.

Zdjęcie zrobione 2-go listopada.

Wieczór dnia pierwszego.

W Krakowie!

***

Marzec 2015. Niech ten tekst zostanie jako ślad jakiejś historii. Ważnej historii, do której przez długo nie potrafiłam wracać. Dziś to już nie jest tak przykre jak kiedyś wspomnienie - moja próba krakowskiego życia, kilkanaście miesięcy. Dzisiaj widzę to jako etap, który miał swoją wartość, który niczego mi nie odebrał, nie był moją klęską, nie był moją prywatną porażką - był lekcją, był etapem, który zaprowadził mnie tu, gdzie jestem dziś. W rodzinnym domu, na mojej ziemi, z Krakowem na wyciągnięcie ręki. Spokój, spokój, prawie szczęście. Dobrze, że ten krakowski czas był i... dobrze, że się skończył. Bo ten koniec zaprowadził mnie dalej, zaprowadził mnie tutaj. Koniec nosi w sobie zawsze jakąś iskrę nowego początku.