Szlakiem krakowskich magnolii

Obiecałam magnoliowe zdjęcia z Krakowa. Przyglądam im się krytycznie, ale publikuję, żeby magnoliowej tradycji stało się zadość. To było w ubiegłą sobotę, 14 kwietnia, następnego dnia po mojej wycieczce do Doliny Mnikowskiej. Pogoda w Krakowie potrafi zmienić się kapryśnie w ciągu kilku godzin i tak, jednego dnia miałam bezchmurne, lazurowe niebo, potem urocze obłoki, potem - już mniej urocze - stalowe niebo i szare światło. I takie już było następnego dnia. Ale to nic!

Magnolie potrzebują błękitu, lazuru i włoskiego światła, wtedy rozkwitają jak prawdziwe barokowe piękności, oszałamiające i trochę onieśmielające. Imię magnolii jest Przesyt, Exuberacya, Redundancya, Eferwescencya. U mnie będą w tym roku pod szarym, krakowskim niebem. Trochę zmęczone zimną wiosną, o przerzedzonym kwieciu, niektóre - te wawelskie - pokonane mroźną zimą. Całkiem jak ja.

Dla tych, co - tak jak ja - tęsknią za Krakowem, dziś będzie magnoliowy spacer. Cały szlak magnoliowy byłby jeszcze dłuższy, naprawdę zachwycający - ale cóż, kiedy Kraków daleko i nie zdołałam zebrać wszystkich zdjęć. Może w przyszłym roku? Przecież: dum spiro, spero.

Oto już trzeci rok na moim blogu:

M jak monstrualne i magiczne. M jak motyle.

A jak ach!

G jak gigantyczne i gargantuiczne

N jak nonsensowne, niebotyczne

O jak och!

L jak luminescencja

I jak inkantacja

E jak exageracja

Piękne białe magnolie i bladobłękitne niebo. To będzie seria pastelowa, powietrzna, bardzo lekka. I był mocny wiatr, co pewnie widać na zdjęciach.

Co tutaj mamy w tle za magnoliami?

Oczywiście! Teatr Słowackiego.

Nasz magnoliowy szlak zaczyna się tuż przy dworcu, zaraz po wyjściu z koszmarnego przejścia podziemnego, tam, gdzie budynek teatru ukazuje się jak XIX-wieczna zjawa. Magnolie pasują tutaj idealnie! Czyż po zakończeniu budowy i uroczystym otwarciu Teatr nie wzbudzał kontrowersji i czy nie nazwano go wówczas ogromnym tortem, który nazbyt hojna szafarka przyozdobiła nadmierną ilością bakalii i ozdób? Oto Teatr Słowackiego, biszkoptowo-kremowy, z polewą koloru pistacji, przybrany magnoliami:

Naprzeciwko teatru, na Plantach - skwer z obeliskiem. Magnoliowe drzewa otaczają pomnik poświęcony Florianowi Straszewskiemu, wielkiemu miłośnikowi Krakowa, inicjatorowi założenia Plantacyj na miejscu zburzonych murów miejskich.

I jeszcze jedno spojrzenie w przeciwną stronę, tuż obok Teatru Słowackiego. Oto piękny kościół św. Krzyża.

Chodźmy Plantami w stronę Wawelu, zachodnim ramieniem Plant - obok murów obronnych, Collegium Novum, kościoła Franciszkanów aż do ulicy Poselskiej. Tam mieści się Muzeum Archeologiczne, a za murami piękne magnolie, o których pisałam w ubiegłym roku: Magnolie w ogrodach Muzeum Archeologicznego AD 2011

Do ogrodu można zaglądnąć nawet nie zwiedzając muzeum (choć zachęcam!), wstęp za symboliczną złotówkę. Tym razem mijam mur ogrodu, spieszę się, żeby zobaczyć wawelskie magnolie i sfotografować je póki światło jest jeszcze przyzwoite, bo pogoda psuje się coraz bardziej.

Magnolia "archeologiczna" znad murów ogrodu:

A na Wawelu - ogromne rozczarowanie. To był zły sezon dla wawelskich magnolii - zbyt wcześnie pojawiły się pąki, potem przyszły zimne dni. Kwiaty wyglądają fatalnie, brązowe, zniszczone - a wydawały się takie niezniszczalne. Pozostaje mi zaproponować Wam podróż w czasie do moich poprzednich wawelskich magnoliowych relacji. Ta pierwsza jest w błękicie, druga w groźnych szarościach. Ale wtedy to jeszcze był taki Wawel, jak znam i lubię. Ten dzisiejszy... coraz bardziej przypomina mi plac budowy. Z sentymentem wspominam pasy kwietnych ogrodów - dziś zlikwidowane, zastąpione trawnikiem, zieloną patynę kopuły kaplicy Wazów - dziś lśniący nowością brąz, zieleń rezerwatu archeologicznego - dziś przeoraną wykopami, instalacjami. Coraz więcej turystów, wielki wawelski biznes. Tak, wiem, narzekam. Wiem, że prace są konieczne, wiem, że wszystko zmierza ku lepszemu. Niedługo Wawel będzie przypominał swoją własną idealną makietę powiększoną do rozmiarów oryginału.

Pod błękitnym niebem, zdjęcia już archiwalne, Wawel jaki pamiętam, już odległy: Magnolie na Wawelu w kwietniu 2009 r. Magnolie w ubiegłym roku, pod stalowym niebem: Wawelskie magnolie

Dlatego wybaczcie, ale nie będzie zdjęć w kolorze, nie chciałam pokazywać moich ulubionych magnolii - tyle miłych wspomnień - w tak fatalnej kondycji. Będzie jakaś ponura czarno-szara impresja.

Może tylko jedno wawelskie zdjęcie zostawię w kolorze - z daleka nie widać, w jakim są stanie. I nawet C.K. architektura szpitalna prezentuje się tu niezgorzej:

A teraz, żeby nie narażać się na zarzut, że co roku pokazuję to samo (choć to święta prawda, bo wracam z upodobaniem w ulubione miejsca) wybierzemy się do magnoliowej dzielnicy za Wisłę. Dębniki! Magnolie na Dębnikach to zdecydowanie temat, który domaga się rozwinięcia - teraz przychodzą mi na myśl jeszcze trzy albo cztery zakątki z magnoliami, które tam widziałam tamtego roku, gdy Kraków był bliski... Dziś pokażę tylko jeden z nich, nie mam niestety więcej zdjęć. Ale naprawdę zachęcam - wybierzcie się w kwietniu na Dębniki, magnoliowy szlak rozwija się tam w piękne meandry. Stare wille i kamienice, uliczka zasypana wielkimi różowo-brązowymi płatkami magnolii. Taka rozrzutność... to był prawdziwy dywan, jak jesienne liście o niespotykanym kolorze, jak pióra gigantycznych ptaków.

Magnoliowy zakątek retro, figura Matki Bożej przy kościele Stanisława Kostki na Dębnikach:

Inne kapliczki miejskie i wiejskie tworzą całą serię na blogu.

I to już koniec magnoliowego spaceru. To wszystko bardzo dalekie jest teraz, odległe o tydzień. Kto wie, czy jeszcze kwitną... Czy będą jeszcze w przyszłym tygodniu, czy zobaczę je za kilka dni, a może dopiero za rok? Mam nadzieję, że podobał się wam magnoliowy spacer po Krakowie - mimo nie najlepszych zdjęć.

Miłej niedzieli!