Dwa mosty, trzy wiersze, trzy życzenia

Jest w Krakowie most, przez który przechodzę chyba najczęściej. Trudno, jak się zdaje, znaleźć brzydszy - jest wręcz koszmarny, taka wielka betonowa kładka, a co gorsza niewiele ode mnie starszy - nie lubię o tym myśleć, zwłaszcza teraz, gdy kończy się rok. A jednak uwielbiam to miejsce i ten widok (z mostu, rzecz jasna, nie na most). I dopiero teraz przychodzi mi na myśl, że najważniejszym kryterium w poszukiwaniach mojego krakowskiego wynajętego mieszkania było właśnie to: znaleźć takie miejsce, żebym codziennie musiała przechodzić tym mostem. Trochę absurdalne kryterium, powie ktoś rozsądny. Cóż, rozsądek...

Co widzę, kiedy rano przechodzę mostem na krakowską stronę*?

Widzę Kraków, do którego zmierzałam przez tyle lat.

Po prawej stronie kościół na Skałce:

a po lewej, wiadomo:

O Wawelu pisałam już tyle, że na pewno nikt z Was nie ma wątpliwości, że jest to dla mnie miejsce wyjątkowe. Trzeci wpis z kolei - to byłoby może nieco monotematyczne. Dziś może właściwy czas, żeby spojrzeć w przeszłość i w przyszłość, na upływający jak woda czas, by stanąć na symbolicznym moście i pomyśleć. Może kiedyś opiszę tutaj pewną historię związaną ze Skałką, jaka przydarzyła mi się w tym roku, ale chciałabym poświęcić temu miejscu trochę czasu, trochę myśli właśnie dziś.

Chciałabym też złożyć Wam wszystkim najserdeczniejsze życzenia na Nowy Rok - niech słowa Poety wyrażą je w moim imieniu. Jeden z dwóch największych, najbliższych mi polskich poetów. Spoczywa na Skałce. Wiersze, które zacytuję pochodzą z wojennego zbioru poezji Miłosza "Poema naiwne".

Wiara

Wiara jest wtedy, kiedy ktoś zobaczy
Listek na wodzie albo kroplę rosy
I wie, że one są - bo są konieczne.
Choćby się oczy zamknęło, marzyło,
Na świecie będzie tylko to, co było,
A liść uniosą dalej wody rzeczne.

Wiara jest także, jeżeli ktoś zrani
Nogę kamieniem i wie, że kamienie
Są po to, żeby nogi nam raniły.
Patrzcie, jak drzewo rzuca długie cienie,
I nasz, i kwiatów cień pada na ziemię:
Co nie ma cienia, istnieć nie ma siły.


Nadzieja

Nadzieja bywa, jeżeli ktoś wierzy,
Że ziemia nie jest snem, lecz żywym ciałem,
I że wzrok, dotyk ani słuch nie kłamie.
A wszystkie rzeczy, które tutaj znałem,
Są niby ogród, kiedy stoisz w bramie.

Wejść tam nie można. Ale jest na pewno.
Gdybyśmy lepiej i mądrzej patrzyli,
Jeszcze kwiat nowy i gwiazdę niejedną
W ogrodzie świata byśmy zobaczyli.

Niektórzy mówią, że nas oko łudzi
I że nic nie ma, tylko się wydaje,
Ale ci właśnie nie mają nadziei.
Myślą, że kiedy człowiek się odwróci,
Cały świat za nim zaraz być przestaje,
Jakby porwały go ręce złodziei.


Miłość

Miłość to znaczy popatrzeć na siebie,
Tak jak się patrzy na obce nam rzeczy,
Bo jesteś tylko jedną z rzeczy wielu.
A kto tak patrzy, choć sam o tym nie wie,
Ze zmartwień różnych swoje serce leczy,
Ptak mu i drzewo mówią: przyjacielu.
Wtedy i siebie, i rzeczy chce użyć,
Żeby stanęły w wypełnienia łunie.
To nic, że czasem nie wie, czemu służyć:
Nie ten najlepiej służy, kto rozumie.

A tym, którzy poezji czytać nie lubią - trzy życzenia ode mnie: zdrowia, odwagi, nadziei.

Abyście mieli cel i siły, by dążyć do niego.

Dziękuję Wam za tyle dobrych słów i pozytywnych myśli, za to, że motywujecie mnie nieustannie - nie tylko do pisania zresztą, to inna, dużo ważniejsza motywacja. Mam ogromne szczęście, że w tym niełatwym i trochę przełomowym dla mnie roku spotkałam się z Wami - z Waszą troską, wsparciem i zachętą.

Do zobaczenia / przeczytania w Nowym Roku :-)

Wiersze cytuję za http://www.milosz.pl/index.php

Cztery pierwsze zdjęcia zrobiłam z Mostu Grunwaldzkiego, który przemierzam prawie codziennie.

Ostatnie - zrobione z Mostu Zwierzynieckiego, którym przechodziłam tylko raz. Wszystkie spacery nad Wisłą i cały, cudowny, inspirowany Wenecją Brodskiego cykl WODNY WZORZEC można znaleźć w osobnych blogowych kategoriach. Miłej lektury!

*dla przypomnienia: Podgórze bardzo długo zachowało odrębność jako osobne miasto i zostało włączone do Krakowa dopiero w 1914 roku, w ramach projektu prezydenta Lea - "Wielki Kraków"