Jesienna opowieść - Wawel. Kolorowe kobierce z liści dzikiego wina na murach.

Pogoda nie zachęca do spacerów i nie bardzo poprawia nastrój. Szaro i ponuro, jakiś dziwny czas "pomiędzy", w zawieszeniu między zimą a zimą. Najlepiej chyba wybrać się na jakiś spacer... w przeszłość. Tylko na chwilę. Mam sporo jesiennych zdjęć, którymi nie zdążyłam się z Wami podzielić - a zatem zapraszam na spacer jesienny, znów na Wawel.

Miało być coś całkiem innego, ale potem powzięłam sekretny zamysł. To wszystko wymaga sporej odwagi, mam zamiar bowiem przyznać się do plagiatu. Najpierw opowiem krótką jesienną historię. Czy pamiętacie, jak to było w październiku? Najpierw spadł śnieg, jakoś tak w połowie miesiąca. Potem było deszczowo, zimno i pochmurnie i wszystko wskazywało na to, że tak zwana "polska złota jesień" to naprawdę tylko kolejne pobożne życzenie, teoria, jakiś wymysł w rodzaju 'polskiej gościnności'. I myślałam, że już nie będę mieć żadnych jesiennych zdjęć tego roku. Do Krakowa nawet nie chciało mi się wtedy jechać i pogrążałam się w szarojesiennym smutku.

I wtedy, bodajże ostatniego dnia października, zobaczyłam na jednym z krakowskich blogów zdjęcia, które zrobiły na mnie ogromne wrażenie:

- zachwyciły

- wyrwały z marazmu

- zmusiły do wyjazdu do Krakowa - pierwszego listopada, wbrew logice i zdrowemu rozsądkowi (korki na drogach, nieciekawy dojazd)

Po prostu musiałam zobaczyć, czy to miejsce - znane mi przecież - naprawdę wygląda w ten sposób! Dzień był niezapomniany - zrobiłam wtedy chyba najdłuższy z moich krakowskich spacerów (ale o tym kiedy indziej) i zobaczyłam. Dzień był zimny, ale słońce świeciło tak mocno, przejrzyste powietrze. Miejsce było zwyczajne, takie, jakim je zapamiętałam.

Nie jest sztuką widzieć, lecz WIDZIEĆ!

Transfiguracja zwyczajności w zachwycający nowością obraz - to wszystko tylko w oku, w umyśle, w ułamku sekundy.

Był tylko jeden punkt, z którego należało patrzeć, aby miejsce zwyczajne zmieniło się w niezwykłe. On je znalazł całkiem naturalnie - a ja, wiedziona niewytłumaczalnym przymusem, musiałam je odnaleźć i popełnić plagiat. Mieć ten obraz dla siebie.

Zasłony z płonących jesienią liści.

Orientalny kobierzec, perska bajka.

Nieczęsto tak się zdarza, zwykle godzę się z tym, że widzę na swój sposób, nie zazdroszczę, powtarzam sobie za Herbertem (tym razem Frankiem Herbertem) cytuję z pamięci:

wiele jest stopni widzenia i wiele jest stopni ślepoty,

jakich brakuje nam zmysłów, że nie dostrzegamy prawdziwego świata, który nas otacza

Ale są tacy, którzy widzą!

I taka jest historia mojego plagiatu.

Trzy zdjęcia powyżej to pomysł skradziony na blogu, który bardzo lubię i który nieodmiennie mnie inspiruje - jakkolwiek rzadko posuwam się do kradzieży. Oryginalne zdjęcia zobaczcie koniecznie u Tartuffe'a ,Tartuffe - dziękuję! Mam nadzieję, że nie będziesz miał mi za złe tego plagiatu. Wracaj jak najszybciej do zdrowia, niech czas do najbliższych fotograficznych spacerów i łowów upłynie w mgnieniu oka!

Dzięki Tartuffe'owi - bo zanim nie zobaczyłam jego zdjęć, nawet nie zamierzałam wybrać się tamtego dnia do Krakowa) mój krakowski spacer przyniósł mi dziesiątki zdjęć i piękne wspomnienie prawdziwie złotej jesieni. Inne fotografie z 1.go listopada pokażę w najbliższym czasie, ale teraz jeszcze dwie z widokiem na Basztę Sandomierską. Ta ściana pokryta orientalnymi gobelinami po lewej to po prostu budynek szpitala wojskowego z czasów, gdy na Wawelu koszary urządziło sobie austriackie wojsko.

Trzy ostatnie zdjęcia to już mój własny punkt widzenia.

Z dedykacją dla Tartuffe'a, ma się rozumieć i dla Was.

Przesyłam Wam tyle ciepłych myśli ile kolorów na tych jesiennych zdjęciach. 

Wszystkiego dobrego!