O wschodzie Słońca. Wiejski ogród o świcie.

Muszę koniecznie zobaczyć pierwszy punkcik światła, z którego poczyna się świt. Muszę koniecznie być obecny, sam, przy zmartwychwstaniu Dnia, w czystej ciszy, gdy zjawia się słońce. W tym całkowicie neutralnym momencie otrzymuję od lasów na wschodzie, od wysokich dębów, jeden wyraz: "Dzień", który nigdy nie jest tym samym. Nie wypowie go żaden znany język.

Thomas Merton, Dzień obcego, wydawnictwo homini, 2005, s. 53.

Dziś wstałam jeszcze przed świtem. W tak upalne dni trudno jest pracować w południe, a wcześnie rano temperatura jest jeszcze znośna. Wstałam o godzinie 4.00 z poczucia obowiązku a w nagrodę otrzymałam bajkowy wschód Słońca. Tyle niezasłużonego piękna, spektakl, który wydawał się być tylko dla mnie, na niedużej scenie, w dość ciasnym horyzoncie między lasem a drzewami nad rzeką - ale gdyby mnie nie było, wszystko potoczyło by się dokładnie tak samo. (Słyszę słowa Miłosza: "żadnego ubytku...". To pewne, świat nie odczuje braku jednej pary zachwyconych oczu). A w oczach światło, którego nie sposób opisać. Piękno zwielokrotnione w miliardach wodnych odbić, odblasków, kaskady kropel rosy, każde, najmniejsze źdźbło trawy obwiedzione świetlistą, mokrą obwódką.

Lubię światło zachodzącego Słońca, ale to poranne o świcie - czy to przez wysiłek porannego wstawania, czy przez dodatek wodnego wzorca rosy - wydaje mi się czymś wyjątkowym, nieziemskim. I nawet cały dzień ciężkiej pracy nie zdołał zatrzeć tego wrażenia. Gdy zamykam oczy, widzę świat o miękkich konturach, mniej jaskrawy. Nie tak ostry. Trudno mi jest teraz pisać (tak fizycznie trudno po prostu), ale takim światłem, takim światem - nie mogłam się nie podzielić.

I chyba nikogo, kto zna mnie choć trochę, nie dziwi, że zamiast pracą - najpierw zajęłam się fotografowaniem! Wszystkie zdjęcia pozostawiłam bez jakiejkolwiek ingerencji poza zmniejszeniem i podpisem.

Tak było.

I właściwie nie ma znaczenia, co jest na zdjęciach. Kawałek świata, jeden z milionów. To jest na wyciągnięcie ręki, dla każdego obraz będzie trochę inny, ale tak samo zatopiony w świetle jak w bursztynie. Wystarczy tak niewiele.

A może udało mi się kogoś namówić? Ktoś wstanie jutro ze mną o 4. rano?

Jeden z czytelników, Marcel, sam poeta i niestrudzony w uważności obserwator świata, podpowiada mi piękne poetyckie skojarzenie - cykl "Pieśni Ewy" belgijskiego poety Charlesa Van Lerberghe'a. Nie znałam ich wcześniej, zaczytałam się, zasłuchałam w poezję piękną jak świt. Potem znalazłam je również w polskim tłumaczeniu. Czyż nie pasują tutaj idealnie? 

Oto jest pierwszy ranek świata. 

Jako kwiat roztulony wśród nocy błękitnej, 

W młodzieńczym wietrze, co nad falą lata, 

Wykwita ogród błękitny.

Wszystko w nim jeszcze łączy się i miesza:

Dreszcz liści, ptasi śpiew, lot piór,

 — Szmer źródeł, głosy wód, głosy powietrza,

 — Wszystkie podźwięki, które wkoło dyszą 

W ogromny chór, które przecie są — ciszą. 

Merci encore, Marcel.