Wodny wzorzec: Wisła o zmierzchu, impresja

Dziewięć zdjęć na ten sam temat albo rzecz o tym jak minął mi czas w Krakowie. Gdy mówię "znak wodny", "watermark" - myślę tylko o Brodskim. Kiedyś miałam ten widok na co dzień i można było kolekcjonować wodne odbicia: od norbertanek po mój ulubiony błękitny most, albo od mostu Zwierzynieckiego po Retmański, zawsze ta sama rzeka i zawsze inna woda, płyną inne plamy światła, mieszają się wieże i przęsła mostów, cienie chmur, odbicia świateł, inne wspomnienia. Pamiętam Wisłę o przedwiośniu, wynurzenie z zimy. Pamiętam jak płynęły kry, pamiętam powódź, pamiętam szarą od upału wodę. Wszystko układa się w wodny wzorzec. Piszę jak piszę i patrzę jak potrafię. Może to wypadkowa zdolności poznawczych i jakiegoś niejasnego przyciągania. To nie jest Kraków prawdziwy, ale taki, jaki widzę - przez zmrużone albo całkiem zamknięte oczy.

Teraz miałam trzy dni, nawet mniej. I nie, nie stałam przez te trzy dni nad brzegiem, nawet moja patologiczna fascynacja ma swoje granice. Ale taki widok był ostatni, w przeddzień wyjazdu. Jakoś irracjonalnie zapadł mi w pamięć i od tych wodnych widoków, wedut wiślanych (a co tam) chcę rozpocząć. Dziś siedem pierwszych zdjęć o niczym. Kolorystyka... zresztą nie będę mówić, jakie miałam skojarzenia i kogo ta turkusowo-granatowo-złota paleta mi przypomina, i ta łódka. Może - na pewno - to tylko moje złudzenie.

To był zawsze Kraków dla cierpliwych, tutaj. Teraz - dla najcierpliwszych. Ile razy można fotografować zakole Wisły pod Wawelem? Pozostając w konwencji spod znaku litery W jak wodny wzorzec odpowiem:

po wielokroć, wytrwale, bez wytchnienia.

Więc ;) wody będzie więcej, ostrzegam. Dziś pierwsza odsłona. I Krakowa będzie więcej (w wykradzionych chwilach, w nocnym pisaniu). Właściwie będzie tylko Kraków, widziany i wyobrażony, mam tyle zdjęć, że mogłabym publikować codziennie przez kilka lat i chciałabym zatrzymać te kilka sierpniowych dni, bo inaczej, jeśli ich nie opiszę, pozostanie z nich tyle co z konfiguracji wodnych i świetlnych odbić na tych zdjęciach.

Zapraszam wytrwałych!

PS

Przepraszam, że ostatnio tak rzadko odwiedzam Wasze blogi. Mam nadzieję, że już niedługo, jesienią, będę miała więcej czasu. Dość powiedzieć, że po ostatnim trzydniowym samowolnym "urlopie" w Krakowie przez następne trzy dni walczyłam z zaległościami i zdjęcia (!) zgrałam z aparatu (!) dopiero DZIŚ. Kto zna mnie i mój fotograficzny nałóg i moją niecierpliwość - ten będzie miał wyobrażenie o ilości wolnego czasu, jakim ostatnio się cieszę.