Sen o ogrodzie

O życie, o wejście do zaczarowanego ogrodu, gdzie wszystko jest widzeniem i dotykaniem. Zdawało mi się tej nocy, że zamknęła się za mną brama i że zostanę w ogrodzie na zawsze, i to prawdziwszym niż te, które dotychczas poznałem.

Czesław Miłosz, z tomu Nieobjęta ziemia

Przyglądać się z bliska nagle i nieodwołalnie zielonej trawie, obserwować tajemne życie pszczół, podziwiać ich pracowitość, co prawda trochę ze zgrozą; przyklękać przed tą i tamtą i jeszcze następną kępą przebiśniegów. I krokusów w sukienkach w ciemnym i jasnym fiolecie; z materii, która w dotyku nie przypomina żadnej ze znanych tkanin, jest nieoczekiwanie śliska i zimna. Łapać światło. I tak na kolanach, choć ziemia jest jeszcze wilgotna; gdy się idzie, czuć pod stopami jak cały ogród ugina się niczym wielki materac albo zielone płótno rozciągnięte w powietrzu. Stokrotki, konstelacje. Miriady leśnych fiołków, zapach i przezroczystość płatków. Wszystko jest widzeniem, dotykaniem - i czuciem - jak mógł zapomnieć o zapachu. Ogród bez zapachu ma tylko trzy wymiary, nawet jeśli istnieje tylko we śnie.

Przyglądać się roślinnemu światu przez jasnofioletowy filtr krokusów. Sztuczne raje.

Taka była wiosna, gdy przyszła na chwilę, gdy ją widziałam w ostatnią niedzielę, kilka ostatnich słonecznych godzin. Może lepiej myśleć o tym jakby o śnie, który się przyśnił. Zresztą, bywają chwile, że nie jest łatwo powiedzieć, co się śni, który z tych światów - i czym tak naprawdę różni się materia snu od jawy.

  

W tym miejscu, gdzie sen się kończy, a może dopiero zacznie - chciałabym pożegnać się na kilka dni. Marzyłam, że spotkam wiosnę tam, dokąd pojadę, ale nie ma na to nawet najmniejszych szans. Trudno! Jadę w piątek wieczorem, nic wielkiego, kolejna podróż w skali mikro - taka, jak lubię najbardziej, w końcu nie odległość jest istotna tylko sposób patrzenia; może liczy cel podróży, może bardziej droga, może compagnons de voyage a może spokój i cisza. Najchętniej spędziłabym ten czas w takim ogrodzie jak z tych zdjęć, wygrzewając się w słońcu, chodząc po trawie jak po wielkiej tkaninie płótna rozpostartego gdzieś wysoko, przyglądając się godzinami pszczołom i ptakom, trawom i kwiatom, słońcu i cieniom. Ale to jest ogród ze snu, a nawet jeśli kiedyś był rzeczywisty, to zimno i deszcz zniszczyły już kwiaty, wiatr zrzucił olbrzymie gałęzie i tego wszystkiego już nie ma. Kto oczekiwał, że będzie na zawsze?

***

Odpoczynku, wytchnienia, spokoju; kontemplacji, rozmyślań, samotności; towarzystwa, spotkań, rozmów - czegokolwiek potrzebujesz, tak naprawdę i w głębi serca - niech się zdarzy. Zdrowych i pogodnych Świąt! Niech te dni będą takie, jakich najbardziej potrzebujecie, niech przyniosą wiele dobrego.

Takie są moje dla Was życzenia świąteczne. Może dalekie od przyjętych form, ale szczere. Przepraszam również, że z braku czasu nie zdążyłam złożyć świątecznych życzeń na wielu lubianych i odwiedzanych blogach.

Jak moi stali czytelnicy wiedzą, w zasadzie obywam się  moich "podróżach" bez internetu, to całkiem ciekawe i godne polecenia doświadczenie. A zatem - bywajcie!  

I - jak mówił Witkiewicz - niech wasze dni będą jasne!