Deszcz majowy albo czytanie Mertona

Trzy tygodnie od ostatniego deszczu. Trzy tygodnie, dwadzieścia jeden dni suszy, palącego słońca, gorącego wiatru. Codzienny, średniowieczny rytuał noszenia wody. Spoglądanie w niebo, szacowanie wagi obłoków, bardzo dalekich, bezwodnych. Inne chmury bardziej od tamtych realne, chmury suchego pyłu unoszonego wiatrem. Coraz trudniej było pracować - nawet jeśli już prawie nauczyłam się, jak radzi Thomas Merton, oddzielać pracę od myślenia od jej owocach. Przedefiniowanie pola nadziei.

Nadzieja jest proporcjonalna do naszego wyrzeczenia się rzeczy tego świata. Doprowadza dusze do stanu doskonałego oderwania się od nich, a tym samym przywraca zarazem wszystkie wartości, ustawiając je we właściwym porządku. Nadzieja opróżnia nasze dłonie, abyśmy mogli nimi pracować. Pokazuje nam cel naszej pracy i uczy jej sposobów. 

I jeszcze jeden cytat pochodzący jak powyższy z książki Mertona "Nikt nie jest samotną wyspą". Może będzie komuś pomocny. (Ta książka jest jak deszcz!)

Człowiek, który umie na dobre obracać swoje porażki, jest większy niż ten, co na złe używa swego powodzenia.

Jeżeli zadowalam się tym, co posiadam i godzę się z faktem, że wiele rzeczy nieuchronnie mnie w życiu ominie, jestem w lepszym położeniu, niż ludzie mający znacznie więcej, ale martwiący się ciągle wszystkim czego im nie dostaje. Nie możemy w pełni wykorzystać naszego istnienia, jeżeli nasze serca są bezustannie rozdzielone pomiędzy tym, czym jesteśmy w rzeczywistości, a fikcją, jaką sami stworzyliśmy o sobie.

Im skromniejsze będą nasze oczekiwania i nasze mniemanie o sobie, tym większe prawdopodobieństwo, że wykorzystamy to, co istotnie posiadamy.

Thomas Merton, Nikt nie jest samotną wyspą, Wydawnictwo Zysk i s-ka, Poznań 1997.

Po trzech tygodniach suszy, dwudziestego siódmego dnia bezwodnego maja spadł deszcz. Taki piękny! Rozświetlony słońcem, gwałtowny, intensywny. Mógłby trwać dłużej... ale dobrze, że było go choć tyle. Cały świat wygląda inaczej - co prawda doceni to chyba tylko ten, kto codziennie patrzył na coraz bardziej suchą ziemię i zwiędnięte rośliny, ale od czego wyobraźnia, empatia i te wszystkie rzeczy, które zbliżają nas do siebie w wielkim archipelagu samotnych wysp. A zatem dzielę się z Wami moim deszczem! Deszczową radością.

Dziś starałam się napisać o moich majowych wycieczkach, przygotowałam część zdjęć z Krzeszowic, pałace Potockich, ale - Jego Xiążęca Mość raczy wybaczyć, takoż i reszta szacownego grona czytelników ninieyszey xięgi - deszcz ważniejszy.

Ogród po deszczu. Będzie monotematycznie, bo nie mogłam się zdecydować na wybór zdjęć. Będzie roślinnie, florystycznie, słonecznie i mokro.W powietrzu ostatnie krople deszczu, wszystko skrzy się w słońcu. Zdziwione ptaki zaczynają śpiewać.

Co wrażliwszych ostrzegam przed następnym zdjęciem ;-)

PS

Udało mi się zepsuć blog. Na szczęście w minimalnym stopniu i nie są to sprawy nieodwracalne. Nie wiem, dlaczego w ogóle zaglądam do kodu html, skoro w ogóle się na tym nie znam. Straciłam całą listę blogów lubianych i odwiedzanych - tę, która znajduje się na lewym marginesie pod tytułem ODWIEDZAM. Dziś starałam się ją odtworzyć na nowo, ale na pewno jeszcze nie jest kompletna. A zatem prośba: jeśli ktoś z Was był na tej liście a teraz nie odnajduje tam swojej strony, to niechże się nie gniewa o to, tylko da mi znać!

Miłego wieczoru!