Krakowski Ogród Botaniczny w maju

Obszar wody oddaje nastrój panujący w powietrzu. Nieprzerwanie przekazywane są mu z góry nowe życie i ruch. Jest z natury czymś pośrednim między lądem a niebem. Na lądzie falują tylko drzewa i trawa, wodę marszczy wiatr. Gdzie gna po niej bryza rozpoznaję po smugach i błyskach światła. To nadzwyczajne, że możemy oglądać powierzchnię wody z góry. Wreszcie będziemy mogli oglądać z góry powierzchnię powietrza i dostrzec, gdzie przemyka po niej jeszcze bardziej lotna materia.

Henry David Thoreau, Walden

Jezioro jest najpiękniejszym i najbardziej wyrazistym elementem krajobrazu. To oko ziemi, w które zaglądając, mierzymy głębię własnej natury. Nadwodne drzewa na brzegu to wiotkie, obramowującej jezioro rzęsy, a leśne pagórki i skały dookoła to jego krzaczaste brwi.

Natura uprzędła nad brzegiem naturalną krajkę, której pasy wzrok mierzy stopniowo od niskich nadbrzeżnych krzewów do najwyższych drzew. Niewiele widać śladów ludzkiej ręki. Woda obmywa brzeg tak, jak obmywała go lata temu.

Oko ziemi wpatrzone w niebo. Repozytorium obłoków, odblasków, odprysków rzeczywistego świata. Mój Walden w środku miasta, błękitno-zielony jak tamten. Lubię wpatrywać się w wodę. Przemienienie, przeistoczenie, alchemiczna przemiana stałego w płynne, zmiękczenie konturów, słońce zaplątane w wodorosty drzewa. Drzewo podwodnego świata. Cypryśnik rośnie też pod wodą, jego korzenie - pneumatofory - chwytają łapczywie powietrze i tłoczą je, wtłaczają w drewniane arterie. Na gałęzi przysiadło mokre Słońce.

A naprawdę to wszystko wygląda całkiem inaczej - chociaż kiedy długo wpatruję się w odbicia, refleksy, słoneczne plamy w splątanych wodorostach, to przez długą chwilę nie jestem pewna który świat jest prawdziwy, a który - jego odbiciem.

Oto znów mój ulubiony, mój przemierzony po tysiąckroć wzdłuż i wszerz, mój wpisany na zieloną listę bliskich sercu miejsc - Ogród Botaniczny w Krakowie. W wodnych zdjęciach przegląda się cypryśnik błotny rosnący na niewielkiej wysepce.

Kaczki podróżują łódką prosto w zielone szuwary i w sen. Tak! To ich łódka, na której uwielbiają zasypiać. 

W tym roku rododendrony przezimowały bez problemów i rozświetlają całą dolinkę, konstelacja jaskrawożółtych słońc:

Uwaga, dysonans! Ale co mogę zrobić, jeśli bzy rozkwitły tuż obok? Piękne, przepiękne, we wszystkich możliwych bzowych kolorach. Wokół każdego koncentryczne sfery zapachu, tak intensywnego w to słoneczne, gorące, przedburzowe popołudnie, że powinien być widoczny. I Alpinarium - ścieżką na wprost:

Wśród bzów, mając po lewicy ogromne szklarnie a po prawicy alpinarium i małe oczko wodne, profesor Szafer spogląda na swój Ogród:

A kim jest ta dama? Nie wiem. Przypomina mi trochę piękną Zagremmę, jej posąg na cmentarzu Rakowickim.

Tymczasem gorące niedzielne popołudnie zmierzało nieuchronnie ku burzy.

Dąb Jagielloński rozmyślał nad strategią przetrwania jeszcze kolejnych kilkuset lat.

A dwa poniższe zdjęcia to taka mała botaniczna zagadka. Jedno z moich ulubionych drzew w Ogrodzie Botanicznym. Drzewo nie byle jakie, o historii tajemniczej i pełnej niezwykłych zwrotów akcji. Poeta krakowski napisał o nim wiersz, w którym bada etymologię nazwy. Czy te podpowiedzi coś rozjaśnią czy zaciemnią? Drzewo jest piękne, niezwykłe. Napiszę o nim na pewno.

Długo zastanawiałam się, od czego rozpocząć relację z moich majowych wakacji (całe trzy dni...), ale jestem zbyt zmęczona by napisać coś sensownego o mojej podkrakowskiej wycieczce - Thoreau słusznie porównuje pracę na wsi, uprawę ziemi, do pobytu w więzieniu stanowym. Dziś przycinałam krzewy, które jakoś lepiej czy gorzej przetrzymały tegoroczne mrozy. Ponad 300... Jeszcze kilka takich dni i niechybnie czeka mnie sanatorium... Sanatorium Pod Klepsydrą... Dlatego bardzo proszę o cierpliwość i wyrozumiałość tych, którzy czekają na list czy odpowiedź.

Zamiast wycieczki wybrałam dziś Ogród Botaniczny - mówi sam za siebie, szepce coś po cichu zielonym głosem i wszystkie słowa są zbędne. I trochę też dlatego, że to taka mała tradycja - od niego zaczęło się moje pisanie na blogu, od jednego Drzewa. I tak czas zatoczył pętlę, Drzewo odwiedzam już czwartą wiosnę a krakowski Ogród Botaniczny ma już swoją całkiem sporą kategorię blogowych wpisów. Trzy zdjęcia z powyższego wpisu ilustrują jedną z moich wieczornych zagadek krakowskich i to pierwszą, inauguracyjną. Zdecydowanie to miejsce ma w sobie coś!

Dobrej nocy!