Wieczorem. Obrazki z tajemniczego ogrodu.

Światła wieczoru. Zaniedbany sad w okolicy rozświetla się miodowym światłem. I wszystko: gałęzie, zdziczałe jabłonie, drzewa zniszczone złym przycinaniem, usychające, kwitnące ostatkiem sił na krańcach gałęzi, drzewa czekające na nieodwołany wyrok, drzewa pamiętające moje dzieciństwo, uschnięte krzewy, zardzewiała siatka, chwasty wysokie po pas, wszystko zmienia się w świetle wieczoru, wszystko otoczone jest złotym konturem, zawieszone w powietrzu, w czasie. Transfiguracje, transmutacje. Sad zmienia się w barokowe teatrum, lampiony dmuchawców unoszą się w powietrzu, pajęczyny lśnią perłami, z balkonu sypie się konfetti drobnych, złotych muszek. 

Znika w jednej chwili moje zmęczenie, znika cały bezsensowny, pełen beznadziejnej pracy dzień. Dlaczego karczuję wyschnięte, zniszczone mrozem krzewy, dlaczego podporządkowuję sobie ostatkiem sił ten dany mi fragment przyrody, po co ta nierówna walka. Słońce pada tak samo na ciernie i uprawy, na osty i na kwiaty.

PS Przepraszam, że nie odwiedzam zaprzyjaźnionych blogów albo tylko milcząco, szybko, w wykradzionych chwilach. Praca, zmęczenie - nie radzę sobie, chciałabym mieć więcej sił. Idę spać, może jutro będzie lepiej. Dobrej nocy. Dobrych dni dla Was!