Prądem rzek obojętnych niesion w ujścia stronę

I teraz, kiedy już na pewno i nieodwołalnie jestem tutaj a wczorajsze popołudnie i wieczór odpływają w przeszłość (jak le bateau ivre "prądem rzek obojętnych niesion w ujścia stronę") mogę tylko mocno zamknąć oczy i przez chwilę udaje mi się zatrzymać ten czy inny nieostry obraz. Zachód słońca nad Wisłą, klasztor Norbertanek widziany z południowego, dębnickiego brzegu rzeki. Zachód słońca i zmierzająca ku dalekiemu morzu wielka rzeka, nieeuklidesowa oś mojej pamięci. I dawno zapomniany wiersz.

[Ja, com zachodów mury dziurawił płomienne,

w których dla dobrych piewców przednie są słodycze:

mchy słoneczne i strzępy lazurów bezcenne]

Trzeba tylko mocno zamknąć oczy.

Kraków baśniowy:

Bardzo lubię to zdjęcie, nierzeczywiste jak wspomnienie. Jak światła Jeruszalaim (ale nie mam pojęcia, skąd mi przyszło takie skojarzenie).

Historia zdjęć jest bardzo prosta. Miały być Dębniki, takie życzenie wyraził (bardzo miły) blogowy vox populi, a że współbrzmiał z moim wewnętrznym głosem i potrzebą odczarowania przeszłości i zracjonalizowania, wybrałam się zatem wczoraj za Wisłę na poszukiwanie inspiracji i dla uzupełnienia materiału zdjęciowego. Pech chciał, że pogoda była okropna - szaro, ponuro i tak, jakby całe światło wsączyło się w chmury, w mury domów; brzydkie miejsca były jeszcze brzydsze niż zwykle, ładne - gdzieś się ukryły i wyszedł mi reportaż iście turpistyczny. Pokażę go, a jakże! Znalazłam się wreszcie na Rynku Dębnickim, voilà:

i fotografowałam nietoperza (dom po prawej, pod balkonem, ale nietoperz to zbyt ważna osobistość, bym go miała tak w jednym zdaniu czy na jednym zdjęciu pokazać, do nietoperza się wróci) gdy nagle zauważyłam, że szarość już nie tak szara i wreszcie, niespodziewanie, pokazało się słońce. Pobiegłam na bulwary wiślane (na zdjęciu powyżej - wystarczy minąć ten szary dom po prawej i kilka schodków prowadzi w górę, a tam! Iluminacje! Najpierw pokazało się drzewo:

a potem już szłam przed siebie, na zachód. Gdy mieszkałam na Dębnikach to było moje ulubione miejsce spacerów - brzegiem Wisły. I tak myślę - czy gdyby nie Wisła, gdyby nie położenie na cyplu, na półwyspie otoczonym z trzech stron przez tę najpiękniejszą z rzek - to czy Dębniki byłyby dla mnie aż tak wyjątkowe? Pewnie nie... A zatem reportażowy spacer po szarych-starych Dębnikach zostawiam na inny wieczór a teraz pójdziemy znów brzegiem rzeki. Jak tyle razy wcześniej, jak wczoraj. A wczoraj mój spacer, zamiast krótkiej przechadzki po Dębnikach wyglądał tak: Wiślna - Planty - Wawel - most Grunwaldzki - Dębniki: ul. Różana - Rynek Dębnicki - bulwary wiślane - most Zwierzyniecki - ul. Malczewskiego - al. Waszyngtona - ul. św. Bronisławy - Norbertanki - północnym brzegiem Wisły pod Wawel - Kanonicza - Grodzka - Rynek - Krupnicza. Uffff! Cztery godziny. Najpiękniejsze cztery godziny, jakie zdarzyły mi się w ostatnim tygodniu. Już dwa czy trzy razy zrobiłam podobną trasę, wyjątkowo ją lubię - tym razem zajęła więcej czasu, bo zdjęcia, bo zachód słońca po bezsłonecznym dniu.

Niebo było ciągle zakryte grubą warstwą ołowianych chmur, zasłona uniosła się tylko trochę od zachodniej strony tak, by niskie słońce widoczne w tym wąskim prześwicie mogło zamienić na chwilę szare, betonowe i kamienne miasto w konstrukcje zbudowane tylko ze światła. Tego nie widać na zdjęciach, zrobiłam co mogłam, ale nie widać. Więc tylko ułamek, światło odbite na ścianie jaskini, odpryski.

Wszystko trwało może 10 minut, może krócej, nie pamiętam. Potem już tylko płonęły ostatnie okna domów na Salwatorze i klasztoru (południowa ściana klasztoru Norbertanek, zresztą cały klasztor nad Wisłą to jeden z najpiękniejszych dla mnie obrazów w tej części miasta, mur obronny z przebitymi maleńkimi oknami, nierównościami płaszczyzn, asymetrią, zniszczony od wilgoci i czasu, cudowny. Mam nadzieję, że nie doczekam chwili, kiedy zostanie odnowiony i - jak wszystko w Krakowie - przemalowany na różowo czy pomarańczowo.)

Tak wyglądał ten wodny-świetlny spektakl przede mną. A za mną? Co widziałam na wschodzie?

To już następnym razem. A potem - dla przełamania tych lukrowych świetlistości i słodyczy - Dębniki.

Wszystkie spacery nad Wisłą tworzą na blogu specjalną kategorię, bez nich Kraków nie byłby mój.

PS

Zdjęcie z wczorajszego spaceru (klasztor Norbertanek nad Wisłą w nierzeczywistym świetle zachodzącego słońca) od dziś będzie na jakiś czas w nagłówku blogu, jeśli się Wam podoba. Już najwyższa pora rozjaśnić te czernie i ciemności, prawda?