Inna zima. Spacer nad Wisłą w czerni i bieli

W czerni i bieli, ale słonecznie. Inna zima. Znalazłam takie zdjęcia sprzed roku, pamiętam, był początek lutego i zima miała się ku końcowi. Mam z tego dnia milion kolorowych zdjęć i trochę czarno-białych. Był spacer Plantami i potem nad Wisłą - klasyka. Chyba wspominałam (jakiś tysiąc razy) że uporczywie wracam w te same ulubione miejsca, chodzę swoimi własnymi śladami, zmienia się wszystko: pory roku, pory dnia, światło, nastrój. A jednak w pewnym sensie jest w tym jakaś trwałość i teraz rozpoznaję się w tamtym "ja" sprzed roku, prawie czuję na ramieniu ciężar tamtych książek (Listy Wyspiańskiego do Karola Maszkowskiego i jeszcze jakieś dwie), bo za mną była Rajska z jej wspaniałą biblioteką a w perspektywie długi, wyczerpujący, kilkugodzinny spacer. Do dziś nie wiem, czemu akurat taka irracjonalna kolejność. Były więc Planty, ich wschodnie ramię, była Wisła od Wawelu aż po Norbertanki, aż do ujścia Rudawy, aż do tego miejsca, w którym kiedyś stał stary młyn i gdzie teraz rosną niskie wierzbowe zarośla podobne do tych z pastelowego szkicu S.W. I z powrotem. Ale dziś u mnie nie będzie tu pastelowych kolorów, tylko seria zdjęć w czarnym słońcu. 

To są oczywiście zdjęcia bez jakichkolwiek ambicji poza jedną - oddać tamten dzień taki, jakim był,  nie obiektywnie, lecz dla mnie. A było właśnie tak, że fotografując tamten nieopisanie kolorowy świat, zwłaszcza ten nadwodny (dowód na bajecznie kolorową zimę już jutro, będzie fowistycznie!) czasem czułam impuls, żeby spróbować ująć taki czy inny kadr w czerni i bieli. Nie myśląc o ich udostępnianiu, pokazywaniu - nie pisałam już bloga i nie myślałam, że kiedykolwiek zacznę na nowo - po prostu dla siebie. To są zdjęcia, które od początku pomyślane były jako czarno-białe. Tak widziałam. I myślę też, że wtedy zauważa się inne rzeczy, coś innego dochodzi do głosu. Najbardziej lubię może to zdjęcie prezbiterium dominikanów i jedno czy dwa z serii nadwiślańskiej-przyklasztornej. To są zdjęcia dla tych, którzy za Krakowem tęsknią.

A skoro już wspomniałam mojego ulubionego S.W., to mam tutaj kilka cytatów z jego "Listów do Karola Maszkowskiego", znalazłam je niedawno przypadkiem w jakimś starym zeszycie. Każdy z nich w jakiś sposób mnie opisuje, ale w końcu to blog egotyczny, czytelnicy już dawno do tego przywykli.

;-)

- przez długi czas byłem w rozpaczy skoro podarłem jaki rysunek lub zamazałem malowidło - nie umiałem się obchodzić z rzeczą ostrożnie a krytykę rozumieć trochę delikatniej dla siebie, - to jest nie zabijać się nią, ale leczyć. (1)

Kochany Karolu! nie odpisujesz, milczysz jak widmo mickiewiczowskie w pewnej scenie, ale chyba pamiętasz, że aby role milczące grać, trzeba być znakomitym aktorem, jeśli nie artystą.
ale może ty jesteś artystą...* (2)

Żyję teraz bardzo serio i każdy dzień mi się wydaje ryty w kamieniu. Załączam ci życzenia noworoczne jak najpomyślniejszego dalszego rozwoju, pogodnej myśli i silnego poczucia wolności. (3)

- przyszło mi na myśl czy może miłość zatrzymuje cię w Krakowie lub w ogóle wstrzymuje cię od wyjazdu stanowczego za granicę - bo jeśli miłość, to nie pomoże sztuka.** (4)

*czy to nie doskonała próbka zjadliwej ironii, z której słynął S.W.?

** to wcale nie jest odległe od cytatu z Brodskiego, który od lat wzięłam sobie za motto tego pisania.

Niestety, nie zapisałam stron, z których pochodzą te krótkie wypisy, ale to nie szkodzi - Listy Wyspiańskiego najlepiej i tak przeczytać w całości!

A teraz zapraszam na fotograficzny spacer i bardzo proszę nie milczeć (2), tylko śmiało pisać wszystkie mniej czy bardziej krytyczne opinie (1), które mogą mi posłużyć jedynie do (3), ale na pewno nie sprawią, że zostawię Kraków, gdyż (4).