Bajecznie kolorowa... zimowa Wisła pod Wawelem. Wpis w zasadzie ornitologiczny.

A jednak Kraków. Wybieram Kraków, kolor, wspomnienie, wodne odbicia i portrety wodnego ptactwa. Wisła była skuta lodem... no, to barokowa przesada, takie zimy już dawno odeszły w przeszłość. Ale jednak była jakaś cienka powłoka lodu, który przepływająca motorówka skruszyła na milion drobnych odłamków kry. Wtedy spłoszone ptactwo unosiło się całymi niezliczonymi chmarami a woda Wisły falowała od brzegu do brzegu. Potem znów spokój. Woda przyjmowała wszystkie stany skupienia, były płynne, gładkie, falujące powierzchnie, na nich kołysał się ląd stały - kry, małe wyspy, na których wygrzewało się wodne ptactwo. Między wodą a lodem na wpół stopione lodowe grzęzawiska, zawiesiste i gęste, te nie dawały odbić, były nieprzejrzyste; inne znów lodowe tafle były bardzo cienkie, przykryte warstewką wody. A to wszystko w słońcu. Czuło się już przedwiośnie, było słoneczne popołudnie, zaczynał się luty. Tak, to było rok temu i to dokładnie ten dzień, w którym powstały tamte czarno-białe zdjęcia znad Wisły. Dziś pokażę ich zupełną antytezę, surrealistyczny przeskok z jednej rzeczywistości do drugiej, tak nieprzystawalnych do siebie, a przecież tożsamych. Która jest podszewką, a która płaszczem? Czy tamta była czarną młodopolską peleryną, czy może ta jest bajecznie kolorowym płaszczem zimy?

Nikogo ze stałych czytelników nie muszę przekonywać, że wtedy właśnie (ja, miłośniczka wodnych odbić, odwróconych portretów, refleksów na wodzie, płynnych barw, roztopionej architektury, świateł na wodzie i wodnego wzorca) znalazłam się jakimś efemerycznym i całkiem prywatnym raju (des paradis artificiels istnieją wszak i mają się dobrze, jakkolwiek rzadko wywołuje je zestaw: słońce + woda + kolor + Kraków).

I tak to wyglądało: były mewy i kaczki krzyżówki- ależ one mają kolorowe pióra! - i trochę podobne do kaczek łyski  i oczywiście były łabędzie, te dorosłe, całkiem białe i młode, jednoroczne, jeszcze brązowe. Cała ptasia kompania. I to wszystko blisko siebie, przemieszanie gatunków, kolorów, zmienne układy sił, podpływanie, przefruwanie, wygrzewanie się na pomostach i na krach. Stąpanie ostrożne po cieniutkiej warstewce lodu.

Uważny czytelnik zaobserwuje z pewnością, że obok ptaków zajmowało mnie również tło. A może ono przede wszystkim? I te wszystkie stany skupienia, miliony lodowych tafli, pokrytych wodą, obok mielizny skruszonego lodu a dalej pływające wyspy, chybotliwe kry. Każda z tych płaszczyzn dawała inne odbicie, pod innym kątem, w innym kolorze, wszystkie zaś razem stworzyły wielki obraz zamku-miasta nad wodą, i tego drugiego pod wodą, z jego murami, basztami wieżami, rzeczną przystanią i jednym mostem. Po tym zatopionym mieście przechadzały się z wolna mewy, między wieżami przepływały kaczki, a wielkie łabędzie burzyły mosty.

I na koniec - dekonstrukcja.

Albo i nie. Dekonstrukcja, czyli pokazanie szerokiego planu nastąpi przy najbliższej okazji. Na razie zostawiam te zdjęcia takie jakie są, w chaosie kolorów, wodnych i lodowych odbić, gładkich i chropowatych powierzchni. Jeśli ktoś dopatrzy się w tym płynnym obrazie, w chaosie barw i form jakiegoś sensu, jakiegoś trwałego kształtu - to dobrze. Można zgadywać jakie elementy architektury widać na zdjęciach, a może nawet ten jaskrawy zielony kolor doczeka się eksplikacji? Wyjaśnię to stosownymi zdjęciami "z backstage'u" już następnym razem. Można też nie zgadywać nic a nic i tylko przyglądać się temu wszystkiemu przez zmrużone oczy. Terapia kolorem. Z dedykacją dla wszystkich, którzy czują się tak, jakby to właśnie dziś był ten nieszczęsny najbardziej depresyjny dzień w roku.