Architektura w kropli rosy, Salwator i pajęczyna

Świat jest pełen pomniejszych cudów. Tyczy się to zdarzeń, spotkań na granicy nieprawdopodobieństwa i tych efemerycznych zjawisk, które wpisują się w definicję czystego/ prawdziwego piękna. 'La beauté sera convulsive, ou ne sera pas' - jak chcieli surrealiści. Jest w nich coś nagłego, coś gwałtownego, dzieją się trochę poza czasem, taki niewidzialny wybuch, potem mijają tak jak przyszły a ty łapiesz się na tym, że ciągle wstrzymujesz oddech.

To była taka jesień pełna nieoczekiwanych zdarzeń, zwrotów akcji, spotkań spod znaku 'le hasard objectif', ścieżek, które się krzyżują ze sobą. Był ostatni dzień października, był długi, samotny spacer, który prowadził obok mglistego Wawelu, brzegiem Wisły obok zawieszonych w przestrzeni mostów, spinających stronę widzialną i niewidoczną, obok zacumowanych barek, które wreszcie się uwolniły i płynęły znikąd donikąd odkąd mgła połknęła cumy, był wreszcie Salwator, była aleja kasztanowa we mgle i w słońcu jednocześnie, nigdy dotąd nie zaobserwowałam takiego zjawiska, stałam na granicy słońca i cienia, potem był powrót do słonecznego miasta, był list leżący pod Sfinksem, ale zanim to wszystko się wydarzyło, to schwytałam się w pajęczynę. Czy to pajęczyna mnie pochwyciła, czy może ja uchwyciłam jedną z tych chwil, do których mówią: verweile doch!

Pajęczyna była rozpięta misternie na metalowej kracie bramy prowadzącej ku kościołowi Najświętszego Salwatora. Nie dam rady opisać, jak to wyglądało naprawdę i zdjęcia tego nie oddają, niestety. Tu trzeba by mieć prawdziwy aparat... i być prawdziwym fotografem. Ale i tak cieszę się, że dane mi było tam być - w tamtej ulotnej chwili. A jeśli idzie o zdjęcia, to zrobiłam, co mogłam (feci quod potui, feciunt meliora potentes - tak sobie zacytuję z pamięci napis na nieodległym nagrobnym kamieniu, dewizę jednego z mistrzów - nie fotografii, lecz wyobraźni).

zdjęcie w większym formacie, najlepiej oglądać na osobnej karcie

j.w.

j.w. duży format dla miłośników pajęczyn, odbić w kroplach wody, praw optyki i architektury częściowo romańskiej

Na pewno udało mi się (cudem?) uchwycić proste optyczne zjawisko, o którym powszechnie wiadomo, a które przecież, gdy spojrzy się na nie własnym okiem, ma jednak coś nie fizycznego zgoła, lecz meta-. Do tej pory z naiwną fascynacją przyglądam się odbiciom sylwetki kościoła w tych kroplach. Obraz odwrócony. Jakby każda z kropel była osobnym światem, albo kapsułą wypełnioną skrawkiem anty-świata. Który jest prawdziwy - czy "nasz", czy tamten? Trzy ostatnie zdjęcia są w większym formacie, kto lubi wpatrywać się w takie cuda, temu będzie wygodniej :)

Na koniec nadmienię, aby ta powiastka nabrała trochę wagi i powagi, że pajęczyna oczywiście jest tutaj symbolem, a raczej ten milion kropel zawieszonych na niej, a każda ze "swoim własnym" kościołem Najśw. Salwatora wewnątrz - że one wydają się dobrze symbolizować wielką różnorodność hipotez co do samej budowli. Czytałam o tym z przejęciem jakiś czas temu, słuchałam uczonych w (archeologicznym/ historyczno-sztucznym) piśmie i dziwiłam się tej wielkiej różnorodności myślowych konstrukcji, niezgodności w interpretacji badań. Czy XII wiek, czy początek IX, czy faza III równa się pierwszej? Czy była istotnie jakaś rotunda? Czy do absydy przylegały pastoforia? I szczególnie dla mnie istotne pytanie - co i kiedy zostało przebudowane? Co z tego, co oglądam, jest autentyczną substancją z najdawniejszej, romańskiej epoki a co późniejszym dodatkiem, co wtórnie użytym materiałem a co XX-wieczną przebudową (obawiam się, że taka była - i z tej obawy wolę o tym nie czytać, iście naukowe podejście). Zawsze gdy stoję przed kościołem św. Salwatora czuję jak te hipotezy wirują gdzieś w przestrzeni. A ja chciałabym, żeby to mógł być prawdziwie romański kościół, a przy tym ołtarzu, który tam widzicie, drodzy państwo, św. Wojciech głosił kazania.

Następne zdjęcia z tego samego miejsca już w czwartek - postanowiłam pisać regularnie i wpisy będą się pojawiać trzy razy w tygodniu (nikt z tych, którzy mnie znają, na pewno w to nie wierzy). Będzie kościół Najśw. Salwatora w jesiennym entourage'u, czyli widok, jaki się odsłonił, gdy już spadła pajęczyna.

Właśnie! Jak to się stało, że opadły wszystkie krople? Poza - nietrwałym porządkiem rzeczy świata tego - oczywiście. Otóż gdy tak sobie fotografowałam i starałam się ustawić ostrość na którejś z tych maleńkich biało-czerwonych budowli odwróconych do góry... fundamentami, poczułam za plecami czyjąś obecność. Od dłuższego czasu pewna pani czekała cierpliwie aż skończę, żeby móc otworzyć bramę. Jednak ten świat nie jest najgorszym miejscem, by żyć. Nie tylko ze względu na pajęczyny, krople rosy i takie tam.

Pomyślałam sobie jeszcze przygotowując do publikacji te zdjęcia, że pajęczynowa seria pasuje idealnie do tego bloga. Po dwóch latach nieobecności... pajęczyny są dosłownie wszędzie!!! Przy okazji proszę o cierpliwość - wpisy archiwalne pojawiają się i nadal będą, ale jednak powoli. Do każdego muszę odszukać właściwe zdjęcia na dysku i ponownie zamieścić. W każdym razie prace postępują.