Powitanie albo zaproszenie do podróży

„Miłość jest bezinteresownym uczuciem, jednokierunkową ulicą. To dlatego można kochać miasta, architekturę samą w sobie, muzykę, nieżyjących poetów czy, przy jakimś szczególnym temperamencie, osobę boską. Bo miłość jest związkiem między odbiciem i jego przedmiotem. To w końcu przynosi nas z powrotem do tego miasta.”

Tak pisał Brodski w "Znaku wodnym" o tajemnych ścieżkach naszych przywiązań i uczuć, o sile przyciągania, której nie warto się opierać. Ten cytat stanowił motto pewnego bloga, który przed dwoma laty zaginął w wirtualnej przestrzeni. Pisało się tam o jednym mieście, na poły realnym, na poły wyobrażonym, niepodobnym do innych, wybranym i nieosiągalnym: "dane było życie, ale niedosiężne". Idealizowało się, patrzyło przez różowe okulary, nie unikało się barokowych porównań i młodopolskiej emfazy. Tęskniło się, i to jak! Fotografowało się marnym aparatem wszystko, bo wszystko wydawało się piękne, mury gotyckie i romańskie, detale architektoniczne, mosty, po stokroć mosty, światła na wodzie, która nazywa się Wisła, obrazy w muzeum, cmentarze, witraże i krenelaże. Życie codzienne i ten wyobrażony Kraków - bo oczywiście o Krakowie tu mowa - były jak dwie linie, które czasem krzyżowały się ze sobą, ale najczęściej nie, a naprawdę trudno o dwa bardziej różne plany, niż te, w których przychodziło wtedy żyć, oddzielne światy.

Blog "Kraków i okolice" powstał w kwietniu 2009 roku, pisałam go (tak, tu pojawia się narracja w pierwszej osobie, czas się wreszcie ujawnić) tak jak potrafiłam najlepiej - choć ciągle nie wiadomo po co - przez prawie cztery lata. Nieregularnie, ale jednak była jakaś ciągłość, ponad 200 wpisów, parę tysięcy komentarzy. I właśnie, to pragnę podkreślić z całą mocą: największą wartością tego pisania byli ludzie, których udało mi się przez ten czas zatrzymać: rozmowy, wymiana myśli, daleka a jednak realna obecność i zrozumienie - tak było! I to wszystko udało się zniszczyć. Na przełomie 2012 i 2013 roku blog - pod wpływem jakichś niewartych nawet wzmianki ludzkich podłostek - rozsypał się, rozpadł i zaginął; coś tam skopiowałam, coś chaotycznie usunęłam, resztę schowałam, przeniosłam na inną platformę, pisałam trochę dla siebie. Dziś nie pojmuję, jak mogłam na to pozwolić. Pamiętam, że to był trudny dla mnie czas, trochę przełomowy, takie przesilenie, wiele różnych problemów. Cóż, tyle wody upłynęło w Styksie, Wiśle i Sekwanie, jestem już pewnie kimś innym, niż osoba, która pisała pierwszą odsłonę tego blogu. Nieciągłość "ja", nieprawdaż? To był zresztą taki rok, większe i mniejsze zmiany, coś się kończy i coś zaczyna. Teraz jestem kimś innym i patrzę na Kraków innym okiem. Jest w tym dużo dawnego sentymentu, ale moje "tutaj" jest dla mnie dużo mniej uciążliwe i nie tak trudne do wytrzymania. Jednak życie, czasami, bywa znośne i przynosi zaskakujące zmiany. Bardziej osiadłam w moim życiu "tutaj", odkryłam piękno nieodległych okolic, odkryłam cały nowy świat, o którym będę tutaj często pisać (przepiękny Ojców!) a Kraków, paradoksalnie, właśnie wtedy się przybliżył, gdy przestałam go gorączkowo szukać, a dystans z zawrotnej odległości międzygalaktycznej skrócił się do realnych kilkudziesięciu kilometrów. Życie jest tajemnicą i nic mnie nie obchodzi, że to brzmi trywialnie. I jakie piękne jest, mimo wszystko. 

Przez ostatni rok czy dwa nagromadziło się dużo nowych zdjęć (nie, wcale nie są lepsze, ciągle ten sam aparat i to samo oko) trochę nowych opowieści, nowych światów. Chciałabym się nimi podzielić, wypuścić je w świat. Bywał Kraków odwiedzany z wielkim sentymentem, Kraków dzielony na dwoje a czasem samotne ścieżki. Mój/nie mój Kraków, podobny choć różny od tego, jaki mnie kiedyś przyciągał. Może nawet teraz piękniejszy, bo prawdziwy. I ile rzeczy się zmienia, widzieliście? Nawet ulica Retoryka... ale o tym później. Dobrze jest mieć dużo archiwalnych zdjęć, często wybieram się sama w taką podróż w czasie a jeśli ktoś będzie chętny - zapraszam.

Co jeszcze będzie się tutaj pisać? Na pewno cała zaniedbywana dotąd przestrzeń prowincji, zabytki znane i nieznane, włóczęgi po drogach i bezdrożach Ziemi Krakowskiej - raczej ze wskazaniem na północne niż południowe jej części, przynajmniej na razie. To jest piękny kraj, ta moja pagórkowata, falista ziemia przecinana tu i tam skałkami, wąwozami, dolinami. Mocno osadzona w historii, mocno związana z Krakowem - lubię szukać tych powiązań, odkrywać. Zachwyca mnie wieża pobliskiego kościoła zbudowana z białych, nieregularnych, wapiennych ciosów i gdy patrzę na biforia przedzielone kolumną, na biel kamienia jaskrawą na tle zimowego błękitnego nieba, to czuję, że ten kościół jest bratem krakowskiego św. Andrzeja albo wczesnej wawelskiej katedry z jej wieżą Srebrnych Dzwonów. Związki przestrzeni i podróże w czasie.

Będzie niekończąca się opowieść o wyprawach ojcowskich. Ojców, Dolina Prądnika, urocza Dolina Sąspowska, Grodzisko, Pieskowa Skała - to jest wielki i ważny rozdział mojego nowego życia. Lubię tu wracać i wracam często, żeby te same miejsca zobaczyć w innym świetle, pod innym niebem, w innych kolorach, w zmieniających się porach roku. To piękne tereny, gdzie sztuka i historia krzyżują się z bujnym życiem przyrody. To również przestrzeń zagrożona przez człowieka i chciałabym - nawet jeśli to utopijne pragnienie - żeby moje pisanie w jakiś sposób mogło się przyczynić do ochrony tych miejsc. 

Archiwalne wpisy na blogu będą pojawiać się stopniowo, w miarę jak uzupełnię je o zdjęcia. Niestety, wersja blogu, którą udało mi się tutaj po latach zaimportować, nie zawiera zdjęć. Mam je wszystkie w jakichś czeluściach dysku, więc tylko czasu potrzeba, by je przywrócić. Ewentualnych nowych czytelników uprasza się o cierpliwość. Informując przy okazji, że zdjęcia, szczególnie z pierwszego czy drugiego roku są kuriozalne... ale i one powrócą, bo są częścią Historii, ha!

Nowe wpisy będą pojawiać się teraz często - mam dużo do powiedzenia, dużo do pokazania a długie blogowe milczenie na pewno przełoży się na częstotliwość publikacji. Nie wiem, czy to dobra wiadomość... Mam nadzieję, że nowi czytelnicy znajdą tutaj coś dla siebie. A dawni... Moich dawnych czytelników gorąco i szczerze przepraszam. Wiem, że moje zniknięcie dało powód do zmartwień, a moje ówczesne wyjaśnienia nie wyjaśniały zgoła nic. To był moment przesilenia, różne zdrowotne obawy (na szczęście jak się okazało nieuzasadnione!) to była słabość, którą udało mi się zmienić na siłę, nie bez pomocy innych. Trudne są takie powroty, eh. Zastanawiam się już od kilku godzin, czy to opublikować i w jakiej formie. I oczywiście - obawa, że nikt mnie nie pamięta.

***

A teraz już - tradycyjnie - spacer.

Zdjęcia, które się tu pojawią, wybrałam pod wpływem chwili, jakiegoś dobrego wspomnienia. Chciałam, żeby były również jakimś symbolem, zapowiedzią. Dopiero potem znalazłam przypadkiem wiersz Zagajewskiego, a w nim:

Błękit jest kolorem, który chętnie

obiecuje wielkie wydarzenia,

a potem już tylko czeka, czeka.

Myślę, że to będzie dobry początek. Chcę, żeby był kolor, energia, cała jaskrawość tego (mimo wszystko! chwilami!) pięknego świata. Myślę sobie, że te zdjęcia pokazują, że chociaż coś się zmienia, to przecież nie do końca i jednak jest zawsze możliwe rozpoznanie. Dalej tak samo lubię mosty, światła w wodzie i wszystkie wodne odbicia, tak samo spaceruję brzegami rzek (choć teraz najczęściej nie samotnie - a dobry towarzysz podróży jest nieoceniony, to wiadoma rzecz). Ciągle uważam, że najpiękniejszym mostem jest ten błękitny, ten nie-Brooklyński most, nic nie może się równać z jego stalową konstrukcją, a jeśli czasem wybieram jakąś kładkę obwieszoną żelastwem kłódek, to tylko dlatego, żeby mieć na Most ciekawy widok. I dlatego, że nie ma samochodów. I dlatego, że te liny stalowe, i światła... No dobrze, lubię czasem pójść sobie na kładkę B. dla niej samej. 

Pamiętam, to był lipiec i było straszliwie gorąco. Nad Wisłą miliony komarów, rowerzyści, spacerowicze, na Kazimierzu powoli zapalały się światła. Ludzie wychodzili na ulice, gwar, nieduże piwne ogródki wprost na chodniku, bez żadnej pozy i bez pretensji, nie tak jak przy Rynku, którego w turystycznym sezonie unikam, jak tylko mogę. Mnóstwo śmiechu, życie jakieś takie jak na południu Europy, nawet taką nieokreśloną wspólnotę z innymi, którzy tak samo przechodzą przez miasto, przez gęste, upalne powietrze, przez sobotni wieczór, przez złudzenie młodości - tak przez chwilę poczułam.

to był lipiec i było straszliwie gorąco

Błękit jest kolorem który chętnie/ obiecuje wielkie wydarzenia/ a potem już tylko czeka, czeka

balon uprowadzony

najpiękniejszy most

i wodne odbicia

kładka B.

z widokiem na Most Piłsudskiego

kolorowa geometria

geometria w błękicie

no dobrze, lubię czasem pójść na kładkę B. dla niej samej

po lewej Kazimierz, po prawej Podgórze, przed nami na wschodzie inne mosty i noc

balon odnaleziony

Dobrej nocy!

P.S. Następne wpisy będą krótsze. Chyba.

***

I parę słów o komentarzach.

Dziękuję za czas poświęcony na czytanie i za każdy zostawiony komentarz. Wszystkie komentarze zawsze uważnie czytam i staram się na nie odpowiedzieć - blog jest wymianą myśli, jest rozmową, jest jakimś polem spotkania, tak to rozumiem. Nie chcę tworzyć jakichś reguł komentowania, krytyka jest dobra, jeśli właściwie wyrażona. Po prostu - szanujmy się wzajemnie, to chyba wystarczy. 

Aby ułatwić komentowanie zainstalowałam na blogu Disqus, na razie jest tutaj w fazie testów, ale już widzę, że to był dobry pomysł i chyba zostanie na dłużej. Czasem może się zdarzyć, że komentarz nie opublikuje się od razu - bardzo proszę o wyrozumiałość. Disqus umożliwia czytelnikom łatwiejsze śledzenie przebiegu rozmowy, a autorowi blogu pozwala zapanować nad nieuniknionym czasami chaosem i spamem. Warto poświęcić chwilkę i założyć konto. Dziękuję!