Na Salwatorze z Królem Olch

Tamtego dnia wstałam o czwartej nad ranem. Właściwie jak prawie co dzień wtedy, tamtej pamiętnej jesieni, ale już wiedziałam, że to będzie dzień niepodobny do innych. Takie rzeczy się czuje. To był ostatni dzień października, więc czwarta nad ranem ma w sobie niewiele malowniczości. O czwartej rano nawet kawa nie pomaga na dreszcze z niewyspania, na piasek pod powiekami, najlepiej nie myśleć wtedy wcale i iść, żeby zdążyć na autobus o piątej i potem jechać przed siebie. O szóstej rano już w Krakowie, dalej Planty, Rynek, Kanonicza, Wawel... Wawelu już prawie nie było, właśnie znikał połykany przez mgłę, która zjawiła się nie wiadomo skąd. Brzegiem niewidocznej rzeki, obok nieistniejących mostów poszłam na zachód, w stronę Salwatora. Szum ulicznego ruchu był zupełnie wyciszony i miasto stało się bardziej podobne do obrazów, jakie czasem widuje się we śnie. Całkowite odrealnienie rzeczywistości. Jak było nad Wisłą - o tym innym razem, bo teraz zmierzam szybko na zachód, tam gdzie powinien być klasztor Norbertanek i dalej przez most nad Rudawą i dalej, wyżej, na Salwator. Tam gdzie przepiękna aleja starych drzew, już dość wysoko, za Diabelskim Mostem niedaleko Cmentarza Salwatorskiego, dopiero tam się zatrzymałam. Tam właśnie przebiegała granica dwóch przenikających się światów. 

W górze, w stronę Kopca jaśniało błękitne niebo i cały landszaftowy urok złotej jesieni, trochę ckliwa rozrzutność natury. Dziś jednak nie będzie jaskrawych obrazków, zostawię je sobie na jakieś jesienne dni, kiedy słońce i błękitne niebo będzie wspomnieniem, a za oknem słychać będzie trzeszczące od wiatru drzewa, skrzypiące okiennice.

Dziś będzie sceneria z Króla Olch.

Tam na dole świat nierzeczywisty; od strony miasta, znad Wisły, od Salwatora podchodziła mgła. Wydaje się, że na pierwszym zdjęciu w oddali widać kościół Norbertanek, może za chwilę z mroku wyłoni się Gontyna a jeszcze potem brama i mur cmentarza na Salwatorze i słynna kasztanowa aleja. Choć to wcale nie takie pewne... bo właśnie słońce przestało przebijać się przez mgłę i sylwetki drzew rysują się coraz groźniej. I czyj to głos słychać w gęstwinie, wśród olch i brzóz? Czyje cienie przechodzą wśród drzew?

Der Erlkönig

Noc padła na las, las w mroku spał, Ktoś nocą lasem na koniu gnał. Tętniło echo wśród olch i brzóz, Gdy ojciec syna do domu wiózł. - Cóż tobie, synku, że w las patrzysz tak? Tam ojcze, on, król olch, daje znak, Ma płaszcz, koronę i biały tren. - To mgła, mój synku, albo sen. "Pójdź chłopcze w las, w ten głuchy las! Wesoło będzie płynąć czas. Przedziwne czary roztoczę w krąg, Złotolitą chustkę dam ci do rąk". - Czy słyszysz, mój ojcze, ten głos w gęstwinie drzew? To król mnie wabi, to jego śpiew. - To wiatr, mój synku, to wiatru głos, Szeleści olcha i szumi wrzos. "Gdy wejdziesz, chłopcze w ten głuchy las, Ujrzysz me córki przy blasku gwiazd. Moje córki nucąc pląsają na mchu, A każda z mych córek piękniejsza od snu". - Czy widzisz, mój ojcze, tam tańczą wśród drzew Srebrne królewny, czy słyszysz ich śpiew? - O, synku mój, to księżyc tak lśni, To księżyc tańczy wśród czarnych pni. "Pójdź do mnie, mój chłopcze, w głęboki las! Ach, strzeż się, bo wołam już ostatni raz!" - Czy widzisz, mój ojcze, król zbliża się tu, Już w oczach mi ciemno i brak mi tchu. - Więc ojciec syna w ramionach swych skrył I konia ostrogą popędził co sił. Nie wiedział, że syn skonał mu już W tym głuchym lesie wśród olch i brzóz.  

Przekład swobodny Wisławy Szymborskiej

I co tu mogę więcej powiedzieć? Nie mam pojęcia, dlaczego wątek tych historii zawsze wymyka mi się z rąk. Miał być przyziemny, obiektywny zapis chwili, całkowite zanurzenie w rzeczywistości. Skąd u licha ten Król Olch?! Nie powinnam pisać nocą... Ale w dzień nie mogłabym napisać ani słowa - każda, każda historia nieustannie poddawana jest wtedy krytyce mojego największego, nieprzejednanego cenzora. W dzień mogłabym pisać jedynie, że Salwator to piękna dzielnica Krakowa, która powstała...

Salwator - niewielkie osiedle willowe z początku XX w. położone na zachód od centrum Krakowa na terenie dawnej wsi Zwierzyniec, obecnie wchodzące w skład Dzielnicy VII Zwierzyniec, nie stanowiące jednostki pomocniczej niższego rzędu w ramach dzielnicy. Salwator znajduje się na samym końcu długiego grzbietu, opadającego ku Wiśle, w miejscu, gdzie wpada do niej Rudawa. Osiedle to zajmuje szczytowe partie końcowego wzniesienia Pasma Sowińca, jego wschodniego masywu –Sikornika. W skład Salwatora wchodzą domy znajdujące się przy ulicach św. Bronisławy, Anczyca i Gontyna. U podnóża tego wzgórza znajduje się końcowa pętla tramwajowa o nazwie Salwator. (cytat z Wikipedii, tu cały artykuł o Salwatorze)

O, tak mogłabym pisać w dzień. A nocą, gdy Rozum śpi... 

Na ostatnim zdjęciu Gontyna widziana ponad murem otaczającym kościół Najśw. Salwatora. Widać bramę i kratę, na której była pamiętna pajęczyna. Nie wiem, doprawdy nie wiem, jak w jednym dniu może się zmieścić tyle różnych krajobrazów, nastrojów, wrażeń, zdarzeń. Bardzo lubię te zdjęcia, przy niektórych wyłącza mi się nawet mój krytycyzm i po prostu cieszę się, że mogłam być właśnie tam i właśnie wtedy - nie godzinę później, nie kwadrans później ale właśnie w tamtej chwili. Z Królem Olch, czy bez niego. Jednak musiał być nieopodal, skoro pomyślałam sobie wtedy słynne "chwilo, trwaj. Verweile doch..."

***

Oto kolejna część z serii salwatorskiej. Udało mi się dotrzymać (rzuconego żartem) terminu, nawet miejsce się zgadza - co prawda w zamierzeniu miały ukazać się dziś zdjęcia otoczenia kościoła, taki słoneczny, kolorowy reportaż, ale pisanie nocą skończyło się całkiem innym doborem zdjęć i inną historią. Kolorowo będzie więc w sobotę a dziś mroczny spacer wśród realnych kasztanowców i wyobrażonych olch.

Cz. I Salwator i pajęczyna

I parę słów o komentarzach.
Dziękuję za czas poświęcony na czytanie i za każdy zostawiony komentarz. Wszystkie komentarze zawsze uważnie czytam i staram się na nie odpowiedzieć - blog jest wymianą myśli, jest rozmową, jest jakimś polem spotkania, tak to rozumiem. Nie chcę tworzyć jakichś reguł komentowania, krytyka jest dobra, jeśli właściwie wyrażona. Po prostu - szanujmy się wzajemnie, to chyba wystarczy.

Aby ułatwić komentowanie zainstalowałam na blogu Disqus, na razie jest tutaj w fazie testów, ale już widzę, że to był dobry pomysł i chyba zostanie na dłużej. Czasem może się zdarzyć, że komentarz nie opublikuje się od razu - bardzo proszę o wyrozumiałość. Disqus umożliwia czytelnikom łatwiejsze śledzenie przebiegu rozmowy, o odpowiedziach na swoje komentarze każdy jest powiadamiany mailowo, a autorowi bloga pozwala zapanować nad nieuniknionym czasami chaosem i spamem. Warto poświęcić chwilkę i założyć konto. Z góry dziękuję!