Woda, wiosna, Wisła

Nie pisałam, nie było mnie tutaj, zaplątałam się tam w niedzielne popołudnie i już zostałam. Czy muszę pisać, gdzie leży "tam"? We wspomnieniach, w wyobraźni. Może jest taki Kraków a może nie, a przecież będę o nim pisać. Wiosna nad Wisłą, wody wiosenne, wodne odbicia - to było do przewidzenia. 

I nie, powyższe zdjęcie nie oznacza, że zamieszkałam pod mostem Dębnickim. Patrzyłam na wodę, na wiosnę, widziałam jak mury i wieże Wawelu topią swoje odbicia w wodzie, już w bezpiecznej odległości od wielkich tłumów, które wyległy na nadbrzeża rzeki.

Było słoneczne popołudnie, dzień patrona paralityków oraz cierpiących na szlachetne petit mal et grand mal, nieszczęśników tańczących st. Vitus dance oraz innych, tych co śpiewają "La Chanson du Mal-aimé". Apollinaire, widzę go jak z zabandażowaną głową, już po operacji, siedzi przy stoliku jakiejś paryskiej kafejki, przyjmuje defilady znanych i mniej znanych, zapatrzonych w niego, jakoś zaczarowanych, a obok przemijają epoki, nadchodzi koniec znanego świata, kończy się wojna, która miała być ostatnią.

Mon beau navire ô ma mémoire
Avons-nous assez navigué
Dans une onde mauvaise à boire
Avons-nous assez divagué
De la belle aube au triste soir

Mój piękny statku, o, ma pamięci! Czyśmy nie dość już żeglowali/ po wodach przykrych i niepięknych/ czyśmy nie dość się już błąkali/ ku złym wieczorom od jutrzenki? (to tylko żart, lecz oto Piosenka niekochanego w stokroć lepszym przekładzie Ważyka).

Najsmutniejszy może widok to pary defilujące poważnie z obowiązkową czerwoną różą o imponującej długości. Młodości, gdzież twoja niechęć do konwenansów, gdzie pola wyobraźni, gdzie podziała się ta, o której pisał Breton: "l'amour sera convulsif ou ne sera pas"? 

Zresztą, nie po to znalazłam się w Krakowie, by oddawać się socjologicznym obserwacjom. O wiele bardziej lubię choćby... ornitologiczne. Oto impresjonistyczna, malarska i niezupełnie poważna seria ptasich zdjęć; miłośnicy Krakowa mogą ewentualnie podziwiać ze znawstwem zieleń mostu Dębnickiego i ochrę austriackich murów wawelskiej twierdzy, czasem nawet jakaś baszta trafi się tu i tam w formie niepewnej i płynnej. Oto proszę, bajecznie kolorowa - Wisła pod Wawelem.

Wreszcie trzeba było zostawić ptasie towarzystwo i ruszyć w dalszą drogę. Celem miał być kopiec Kościuszki, jednakowoż oblężony mocno przez zwiedzających, nie wydał mi się zachęcający. Do tego jeszcze nie było porządnego zachodu słońca tylko jakieś dziwne a efemeryczne Zjawiska:

Niebo zachmurzyło się prawie całkiem i niestety nie ujrzałam wyraźnie tego, po co z takim trudem spieszyłam zobaczyć, a co widziałam przed zjazdem do Krakowa z wysokości zabudowanych koszmarną architekturą północnych przedmieść i warszawskiej drogi. Tatry. Gdy dotarliśmy już po dłuższej drodze aż prawie do podnóża kopca Kościuszki, to z górnej części alei Waszyngtona rozpościerał się taki oto widok - w dużym a beznadziejnym zbliżeniu:

Oto dwa zdjęcia nie podobne zgoła do niczego (a już na pewno nie do tych pięknych wedut krakowskich z Tatrami w tle, jakie się widzi u dobrych fotografów), niestety! Są przecież jednak moje i niech tutaj zostaną, ot, takie wspomnienie i widok jakby trochę surrealistyczny.

A potem? Potem był jeszcze spacer w stronę kopca Piłsudskiego dawną drogą rokadową, którą tak lubiłam niegdyś chodzić. Trudno zawrócić. To taka wstążka drogi, która wije się przed tobą i ucieka, prowadzi wciąż dalej i dalej, aż zapominasz, że trzeba by wrócić, że zmrok już zapada a ty jesteś gdzieś tutaj pośrodku niczego, pośrodku wielkiej łąki wśród lasów i zarośli, drugi kopiec majaczy w oddali niezdobyty, pierwszy już też zbyt daleko, trzeba by znaleźć jakąś drogę powrotną przez te lasy, ku Woli Justowskiej (bo przecież nie wracamy tą samą drogą, taka jest zasada) a tu już słońce zaszło, wieże kamedułów na Bielanach zbliżyły się jakoś dziwnie i właściwie to trzeba by wreszcie zatrzymać się. Znaleźć point de non-retour, taki punkt spoza którego wrócić już nie będzie się dało. To tutaj:

Ponad godzinę później, bezpieczne i oswojone terytoria, bolące nogi, zabłocone buty, zmarznięte ręce i jakoś tak ciepło na sercu. Nie ma już kaczek, kolorów, kiczowatych kwiatów, nie ma nawet krawędzi nadbrzeża, jest ciemno i nie widać dobrze, gdzie kończy się brzeg. Przed nami Wawel i most, tuż obok płynie czarna rzeka.