Na kopiec Krakusa i z powrotem czyli krakowskie landszafty. Le Spleen de Cracovie.

Uporczywość moich przywiązań jest już nieomal przysłowiowa i wcale mnie nie zdziwi, jeśli w reakcji na tytuł dzisiejszego wpisu czytelnik smutno pokiwa głową. Ach, kopiec Krakusa? Pewnie jeszcze kościół Benedykta i fort tegoż imienia, tiens, dawno nie było też Wisły i wiadomego mostu... Nie podejmuję się wyjaśnić. Może to dlatego, że niedawno wyciągnęłam z archiwów i opisywałam pewien spacer tą samą trasą (Kraków w błękicie z grudnia 2013 roku) i przez to przywołałam jakieś wspomnienia, które mnie odtąd dręczyły, coś kazało powtórzyć wszystko, zamknąć jakieś koło? Kto to zresztą wie, co kieruje naszymi krokami, głową, sercem. Kto i co tak naprawdę wybiera za nas w momencie, gdy rzekomo świadomie wybieramy. Drogi czytelniku, przyjmij tę powtarzalność ze stoickim spokojem, weź, co los ci daje i potraktuj tę opowieść jako garść landszaftów. Mogłabym je zostawić w cyfrowej czy wirtualnej szufladzie, ale przecież szkoda mi tych widoków, błękitów, wspomnień, mostów i malowniczego zachodu Słońca. Nawet jeśli to wszystko było już sto razy i sto razy będzie.

Tak było w ostatnią niedzielę, 7 lutego. To znaczy zanim jeszcze było tak landszaftowo i malowniczo, zanim starannie wybrałam właściwe drzewo odpowiednio położone względem zachodu słońca, to był Kraków cały słoneczny, prawie wiosenny pod błękitnym niebem - które tak rzadko się tutaj pojawia, że niedługo będzie czymś wyjątkowym. Było tak czyste, tak jasnobłękitne, że wydawało się prawie kryształowe czy szklane, prawie słyszało się dźwięczny brzęk, gdy nieostrożne ptaki podlatywały zbyt wysoko.

Jeśli już mowa o ptactwie:

 

 

Czy ktoś dziwi się, dlaczego takie zdjęcia, wycinki, fragmenty?

Dlatego, że Rynek w pełnym kadrze wyglądał jak wielkie mrowisko:

a Grodzką właściwie nie dało się przejść. Prawdopodobnie odzwyczaiłam się od tłumów, ale naprawdę zdaje mi się, że nigdy nie widziałam podobnej masy ludzi w lutowe popołudnie. Ileż to może zdziałać trochę słońca. A może zamknięto galerie handlowe? Nie straszny mi przecie tłum ludzi, mam w pamięci słowa Baudelaire'a (Le Spleen de Paris to teraz lektura moich bezsennych nocy), zapiszę je tutaj później***, tymczasem trzeba poszukać nieco mniej zatłoczonych ścieżek. I wielkiego błękitu. I błękitnego mostu.

Trzy razy niebieski czyli blue(s) do trzeciej potęgi.

Ten widok zdradza niewątpliwie, że jesteśmy już na Podgórzu i na wiadomych schodach do parku. Prawie całkiem bezludnych zresztą, nie licząc kilku dżentelmenów popijających sobie absynt (żeby pozostać w baudelaire'owskiej konwencji). Potem szybkim krokiem, bo nie ma czasu do stracenia, słońce coraz niżej.

Przychodzimy na łąkę podgórską w ostatniej chwili, żeby zobaczyć oświetlony słońcem fort św. Benedykta.

A oto i kościół św. Benedykta, do którego tak uporczywie wracam. Tak wygląda dziś. Drewniany gont pokrył się już patyną, ale sam kościół wydał mi się inny. Odsłonięty (przez wycięcie otaczających krzewów), o jaskrawo białych ścianach, otoczony metalowym płotem, jak zawsze osobny, dziwnie obcy. 

Nie było czasu użalać się nad tym, co i tak nieuchronne, kto zresztą przy zdrowych zmysłach smuciłby się z powodu dobrze przeprowadzonej renowacji? Czas w drogę. Zachód słońca już się zaczął, kopiec wydawał się nieodległy, ale przecież nie dam się zwieść, nie idę tam pierwszy raz, n'est-ce pas? Sił też jakoś nie miałam za wiele, cały spacer rozpoczął się jakoś godzinę i dwadzieścia minut wcześniej tuż pod pałacem Tarnowskich na Szlaku, co w jakiś sposób daje wyobrażenie o tempie tej przechadzki i jest dobrą ilustracją uporczywości moich przywiązań oraz pożałowania godnego uporu (zdążyć na kopiec Krakusa na zachód słońca). Czy zdążyłam? Niech odpowiedzią będzie następująca seria landszaftów.

Zostałabym tam na szczycie jeszcze o wiele dłużej, gdyby nie straszliwy wiatr. Przestroga i nauczka na przyszłość - nigdy więcej nie wybierać się na kopiec bez jakiegoś nakrycia głowy. Tyle razy już mi się to zdarza, właściwie wystarczy, że przypomnę sobie jakąś z moich poprzednich wycieczek na ten czy inny krakowski kopiec i od razu, siłą błyskawicznego skojarzenia słyszę ten okropny świst wiatru. Głowa boli mnie do dziś, ale landszafty wydały mi się warte trudów... dopóki tuż obok zobaczyłam prawdziwego fotografa, statyw, jakiś niesamowity obiektyw podobny do teleskopu Galileusza. To nic, powtarzam sobie, to nic. Vanitas etc. i tak nic nie zostanie.

A potem, proszę państwa, był wieczór w takim kolorze, jaki kiedyś zdobił ściany pewnej pracowni, był ulubiony most, łuk kładki rzuconej ukośnie, granatowa Wisła, światła statków. W takich chwilach czuję, jakby Kraków był naprawdę - i pomimo wszystko - najpiękniejszym miejscem, jakby był sobą i czymś więcej, jakby ciągle był moim miejscem.

gdzie skończył się wieczór? 

I może dlatego powrócił w blogowym nagłówku Kraków i most ulubiony i tytuł "Le Spleen de Cracovie"  - tutaj ukłon w stronę autora wiadomych "Poematów prozą" (czyli paryskiego spleenu) i genialnego "Peintre de la vie quotidienne", niezrównanego krytyka sztuki, konesera piękna, kobiet i duszy ludzkiej, bywalca sztucznych rajów, zasłużonego wpisem do Index Librorum Prohibitorum. Poety. 

I jeszcze jeden krakowski landszaft. Dobrej nocy!

***
Multitude, solitude: termes égaux et convertibles pour le poète actif et fécond. Qui ne sait pas peupler sa solitude, ne sait pas non plus être seul dans une foule affairée. (Baudelaire, Le Spleen de Paris, XII).

Wielość, samotność: pojęcia równe, dające się wymiennie przekształcać twórczemu i aktywnemu poecie. Kto nie potrafi zapełnić swej samotności obecnością, ten nie potrafi również być sam w kłębiącym się tłumie. -  przekład co najmniej niedoskonały, ale nie mam lepszego, bo tylko mój własny pod ręką ;)