Kamień, cegła, gotyckie sklepienia... Wieczorne zagadki krakowskie /6

Czwartkowy wieczór to może być dobry czas na fotograficzną zagadkę z Krakowa, nieprawdaż?

Dobrze jest czasem spojrzeć w górę.

Dobrze byłoby również mieć aparat fotograficzny, który nie robi liniom prostym takiej krzywdy, ale przymknijmy na to oko; czymże jest takie drobne optyczne zniekształcenie wobec innych iluzji. 

Lepiej po prostu podziwiać kunszt średniowiecznych budowniczych i piękno tego - bodaj najwspanialszego z sakralnych wnętrz Krakowa. Moim zdaniem, oczywiście. Może to być również przyczynek do niewielkiej dyskusji pod ostatnim wpisem odnośnie udanych lub mniej udanych renowacji zabytków, dyskusji, która zresztą powraca, może nawet częściej ostatnio, gdyż widzę coraz więcej przykładów odnawiania zabytkowych wnętrz /i zewnętrz (może nawet częściej tych drugich), które w żaden sposób nie godzą się z moim poczuciem estetyki. Romański w swoim zrębie kościół o murach wypiaskowanych na błysk, tak jakby przed chwilą powstał, olśniewający nowością. Wszechwładne królowanie różu, niech będzie z dodatkiem kremowych detali, przez co elewacje średniowiecznych kamienic wyglądają jak wyroby paryskich cukierników, truskawkowo-śmietankowe bezy czy macarons. Miasto zmienia się w swoją własną replikę rodem z parku miniatur, kolorowe, czyste i słodkie. Nawet nie chcę sobie teraz wspominać kamienic z ulicy Retoryka, widziałam je tylko raz po renowacji, kremowo-biała głowa wiadomego osła przypomina mi się do tej pory. Nieprędko tam wrócę, a było to jedno z moich ulubionych miejsc. Zresztą wiem, że jestem w mniejszości, że to, co teraz mówię może być uznane za bezpodstawne krytykanctwo i narzekanie. Być może mam zupełnie anachroniczne podejście, może, co gorsza bliskie estetyce romantycznych sztucznych ruin. Nic na to nie poradzę. Dla mnie ideałem jest Kraków ze zdjęć Hermanowicza.

To trochę jest tak, a przynajmniej tak sobie myślę: jest estetyka rycin Piranesiego, genialnego wizjonera o nieskrępowanej wyobraźni. I jest estetyka odbudowanego zamku w Bobolicach. Między nimi istnieje zapewne przestrzeń do dyskusji. Nie będę pytać, po której jesteś stronie. Znam już trochę poglądy moich stałych czytelników - często znajdujące się na przeciwnym biegunie niż moje, co nie przeszkadza nam rozmawiać tutaj z życzliwością czy jakąś otwartością - nie chcę wprowadzać podziałów. Przecież jednak mogę powiedzieć, co mnie drażni, czego nie pojmuję, ale też co wydaje mi się bliskie.

A tutaj? Tutaj jest tak, jak lubię. Kilka lat temu przeprowadzono renowację - jeśli mnie pamięć nie myli, na pewno odnawiano wówczas te niesamowite barokowe stalle, na pewno snycerkę, złocenia, ale i mury przecież chyba też. Nie ma jaskrawych bieli, nie ma purpurowych cegieł. Prostota tego wnętrza nie ma sobie równych. Niezrównana jest też harmonia gotyku i baroku, niespotykane połączenie kamienia, cegły i złota. Tu są w równowadze, dopełniają się i tworzą coś, co przewyższa zwykłą sumę składników. A reszta jest milczeniem.

Ach, przecież zagadka! Oto proszę dwa pytania, łatwiejsze i trudniejsze:

- jak się nazywa ten typ sklepienia?

- jaki jest związek między miejscem pokazanym na zdjęciach a kaplicą Zygmuntowską?
(to może być trudne; sprecyzuję, że chodzi mi o związek, że tak to ujmę, personalny).

Dobrze, w ostateczności można też powiedzieć mi, jaki to jest kościół ;)

Nagroda: łuska z ogona syreny. Czemu? To też może być jakaś podpowiedź...

A zdjęcia powstały tego samego dnia, kiedy spacerowaliśmy sobie na kopiec Krakusa, już w drodze powrotnej. Jakiś impuls kazał mi tutaj zaglądnąć. Okazało się, że wnętrze oświetlone było takim niskim, zimowym światłem... Ale to już następnym razem.