Liście jesienne i mgła. Jeden dzień.

Wczoraj ubolewałam nad tym, że nie mam listopadowej poezji. Dziś jedna z czytelniczek przysłała mi pewien wiersz poetki, którą lubię i cenię, a inna - kilka zdań z "Dzienników" (?) bardzo ważnego dla mnie pisarza i poety. Dziękuję!

I nawet nie wiedziałam, że te dwa obrazy - tak różne, tak diametralnie odmienne - będą w jakiś sposób opisywać jeden, listopadowy dzień. Dwubiegunowość listopada jest zastanawiająca.

Moje dzisiejsze zdjęcia, te "jasne" czyli odczarowanie listopada, liczenie mieniących się liści, doszukiwanie się istoty modrzewiości i sośniości ad infinitum, ilustrowanie wiersza, którego jeszcze nie dostałam i jeszcze nie znałam - dzieli od tych ponurych i mglistych niespełna dwie godziny! Nawet mniej! Przyglądałam się liściom, co "mienią się jedną połową tęczy", obłaskawiałam listopad - a ona nadeszła niepostrzeżenie. Białowłosa. Niewielki zagajnik wydawał się całkiem obcy i dziwny, słońce przypominało księżyc w pełni. Była druga po południu. Zapadł wieczór.

Zostawiam Wam zdjęcia, wiersz Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej i fragment z Iwaszkiewicza.

Jasną i mroczną stronę dwubiegunowego listopada.

 Maria Jasnorzewska Pawlikowska : " Liście jesienne "

Liście jesienne leżą po brzegach dróg, mieniąc się jedną połową tęczy.

Wyglądają jak rozsypane róże wszelkich barw.

W stawie drżą złote plamy. Rząd drzew odbija się w nim różnie: wierzba - mgłą siwą, czerwona leszczyna - skrzydłem motyla, topole - ciemnymi kolumnami.

Skośne marmurowe schody, prowadzące ku wodzie, odbijają się w głąb i w przeciwną stronę niż prowadzą, tworząc klin.

Zadarte liście wierzby płyną jak dżonki, wiatrem popychane.

Wysoko przelatujące samoloty suną przez głębinę jak czarne płotki, małą gromadą.

Woda żyje, drzewa budzą się dzisiaj.

Wieje bowiem wiatr, który różni się od innych jak chuchnięcie od dmuchnięcia.

Z głębi piersi natury płynie to serdeczne chuchanie: wiatr halny.

Kto jeszcze nie wypowiedział swojej miłości, zdradzi się z nią w taki dzień.

Oto jest niekalendarzowy powrót wiosny.

Wiosna - kaprys, wiosna - łaska.

Możemy się jej wszędzie i zawsze spodziewać, tej Wiosny Niezależnej, zarówno w zimie, jak i w setnym choćby roku życia.

Jarosław Iwaszkiewicz:

Listopad prawdziwy, noc czarna i gwiazdy. Wiatr. Smutek zupełny. A jednocześnie rozkosz ciszy, gwiazd zaplątanych w gołe gałązki brzózek i taka jakaś jesienna tajemnica i milczenie. Noc listopadowa. W takie wieczory najbardziej odczuwam beznadziejność istnienia, niemożność dowiedzenia się czegokolwiek, nadania jakiegokolwiek znaczenia światu. A jednocześnie pełnia istnienia, głęboki instynkt życia, westchnienie wszechświata, które przechodzi przez noc i kumuluje we mnie. Cudowne uczucie.

Miłego weekendu, odpocznijcie trochę i chwytajcie dzień - dzień listopadowy ma ostatnio tendencję, by kończyć się wczesnym popołudniem, jak widać na powyższym. Listopadowe światło słoneczne - na wagę złota.