Światło(ść) w listopadzie
Może przydałby się tutaj jakiś listopadowy wiersz. Nie potrafię odnaleźć takiego, który by łączył to późne światło, drzewa, ostatnie leśne fiołki a zresztą – po co zasłona ze słów. Las ogołocony z jesiennych ozdobników, sama kwintesencja drzew, wydają się takie, jakie właśnie są.
Słów mniej i mniej. Stare ogrodzenie z zardzewiałej siatki a za nim sad jak ze złego snu. Kiedyś, w maju a może w czerwcu był pełen dmuchawców, co unosiły się jak lampiony, barokowy teatr wiosennego sadu i zachodu słońca. Dziś słońce zachodzi już po południu, połamane gałęzie, pokrzywy. A jednak wydał mi się piękny, przemieniony przez ukośne światło. Bursztynowe liście, koronka pokrzyw, gałęzie rysują wielokrotne x nierozwiązalnego równania. Nie chcę wybiegać myślą w inne dni, inne sezony niebieskie czy piekielne. Ani w przyszłość. Liczę fiołki, robię im portrety piękniejsze niż w naturze, nieprawdziwe. Jestem w patrzeniu na stary sad, jest mi listopadowo.
Czasem widać kraty siatki a czasem, jeśli dobrze spojrzeć, to nie. Nie ma krat, jest tylko światło.
.jpg)
Cudowne! A dziś Kraków kompletnie odrealniony przez mgłę. Niesamowity i trochę straszny. Pozdrawiam Ado.
OdpowiedzUsuńKraków...
UsuńDziś mgła zjawiła się u mnie niepostrzeżenie, nieoczekiwanie, w środku słonecznego dnia - nagle biała kurtyna, zaćmienie. Ech, zobaczyć to w Krakowie.
Serdeczności :)
No takiego listopada jak na Twoich zdjęciach można bronić. Ale tylko takiego. Mnie bliżej, niestety, do takiego (choć i tu jest światełko)."Listopad prawdziwy, noc czarna i gwiazdy. Wiatr. Smutek zupełny.A jednocześnie rozkosz ciszy, gwiazd zaplątanych w gołe gałązki brzózek i taka jakaś jesienna tajemnica i milczenie. Noc listopadowa. W takie wieczory najbardziej odczuwam beznadziejność istnienia,niemożność dowiedzenia się czegokolwiek, nadania jakiegokolwiek znaczenia światu. A jednocześnie pełnia istnienia, głęboki instynkt życia, westchnienie wszechświata, które przechodzi przez noc i kumuluje we mnie. Cudowne uczucie". To oczywiście Iwaszkiewicz (choć mam go już serdecznie dosyć;) Zdjęcia zachwycające.
OdpowiedzUsuńPiękne... To chyba z późnych Dzienników choć może się mylę. Zapadł w pamięć fragment o takim minorowym-listopadowym brzmieniu, jakiś wieczorny spacer samotny w Stawisku, on jak zwykle - opuszczony przez wszystkich i niezrozumiany przez najbliższych, z ciężarem wszechświata spoczywającym na barkach, skarżący się na starość w 50 jesieni życia ;) Och, kpię sobie wstrętnie. Wiesz, jak go lubię i cenię. Tak żałuję, że nie mam na półce teraz jego dzienników ani listów - wszystko w Krakowie. Sama tu jestem i czarny listopad hula mi nad głową, chwieje więźbą duszy ;)
UsuńNo i nie mam nic nowego a ciekawego do czytania. Poniedziałek będzie medyczny a Kraków daleko. I tu chyba leży problem.
Mam jeszcze dzisiejsze zdjęcia - chyba stracę ostatnich czytelników, ale mam ochotę je zamieścić :)
Nie, nie mylisz się:) To stary poeta (mój ulubiony). Ach, jaki on był nieznośny. Ale i tak go kocham;) No na szczęście widzę, że uległaś ochocie i są nowe zdjęcia:) Pamiętaj, że choćby wszyscy Cię opuścili, ja-nie:) Chyba ktoś już to powiedział przede mną...;)
UsuńAch, więc nie myliła mnie intuicja, to dobrze :) Nie czytałam wciąż tych późnych dzienników w całości, nie mam ich tutaj, ech... Kraków daleki. Mam korespondencję z Miłoszem, ale ona działa na mnie przygnębiająco, jestem tak głupio sentymentalna (że różnice, zatarcie przeszłości, bezwartościowość wspomnień i dawnej przyjaźni, polityczne gry i gierki, kompleksy, wrogość, starość, przemijanie).
UsuńPamiętaj... etc. ;) Chyba już to rzeczywiście gdzieś czytałam :)
I nie, dementuję, nie zostanę opuszczona - liczni a anonimowi czytelnicy wciąż kopiują witraże oraz historię kościoła św. Andrzeja. Statystyki idą w górę! ;)
Magiczny ten las i Twoje zdjęcia.
OdpowiedzUsuńDziękuję! Dziś będzie jeszcze jedna odsłona lasu. Wiem, do znudzenia ;)
UsuńBardzo poetyczne w wyrazie te zdjęcia, więc słów nie trzeba:) Uroczo i klimatycznie:)
OdpowiedzUsuńPozdrawiam serdecznie
Dziękuję :) W takim razie zapraszam wieczorem na kolejną listopadową odsłonę.
UsuńSerdeczności :)
W baśniach, legendach bohatera się sprawdza, czy jest godny dostąpić określonego zaszczytu. Wśród miesięcy taką próbę oferuje listopad. Czy dostrzeżemy w nim piękno i nadzieję?
OdpowiedzUsuńDo mnie najbardziej przemawia zgromadzenie pni. Gdzie idą?
Miłego weekendu:)
O, Ty też widzisz ten ruch nadciągających drzew? Już wczoraj, gdy robiłam te zdjęcia, te wątłe modrzewie wydały mi się podobne do kroczącej armii. Idą na spotkanie zimy.
UsuńDziś ktoś z czytelników przysłał mi taki wiersz znanej poetki (a nieznany mi dotąd), który pozwala nadzieję w jesieni odkryć. Podzielę się nim dziś. Piękno dostrzegam - sama się temu dziwię. Wyjątkowy ten listopad.
Dziękuję - i dla Ciebie :)
Ado, dziękuję za tę piękną listopadową światłość. Udaje mi się takie światło dopaść tylko w weekendy, jeśli są łaskawe.
OdpowiedzUsuńKocham takie złote modrzewie, bardzo mi ich w mieście brakuje.
Serdeczne pozdrowienia dla Ciebie :-)
Teraz coraz mniej i mniej światła, gdy dziś pojawiło się takie przymglone słońce, wyszłam na ponad dwugodzinny spacer po tych moich wiejskich bezdrożach, taka piękna powietrzna perspektywa. Strasznie brakuje mi słońca i światła. Modrzewi mam pod dostatkiem ;)
UsuńSerdeczności :)