Wiejski ogród

Zgodnie z niedawno wprowadzonym zwyczajem dziś pojawić się powinno zdjęcie z cyklu Niebo Niedzielne. Podobno dobrze jest sobie narzucić jakieś zasady, zewnętrznemu chaosowi przeciwstawić ład, nieprawdaż?

Dlaczego zawsze mam z tym kłopot, to już inna sprawa ;-)  Wystarczy powiedzieć, że przez cały dzień spoglądałam z nadzieją na niebo, ono odpowiadało nieobecnym spojrzeniem i nie działo się nic. Nudna prowincjo. Czemu choć niebo nie jest interesujące? Pejzaż bez nieba. Wiejski ogród.

Nad starą, drewnianą ławką rośnie ogromny krzew róży - takiej na wpół dzikiej, ugina się od kwiatów, pachnie konfiturowo - jest jak wielki brzęczący ul; w każdym kwiatku coś roi się i brzęczy. A przy tym jest tak efemeryczna - wystarczy niewielki deszcz, trochę mocnego słońca i z pięknych kwiatów za dzień lub dwa zostanie sterta pożółkłych i brązowych płatków. O nietrwała miłości rzeczy świata tego, chciałoby się powiedzieć albo zacytować sonet Racine'a, ale to w lepszych może czasach. Za to utrwalę piękną różę - jutro już jej nie będzie.

Dopiero wieczorem okazało się, że niebo niedzielne da mi szansę. Trzeba było tylko wyjść za ogród, dalej przez modrzewiowy las i wyżej na pola, które zielenią się majowym zbożem. Pora była, jak mawiają Francuzi, 'entre chien et loup', czyli między oswojonym psem dnia i wilkiem nocy. Najbardziej lubię przestrzeń 'pomiędzy' - ma tyle możliwości. I najlepiej jest iść miedzą, trzeba uważać, ale prowadzi prosto za horyzont.