Aktualności i archiwa

Pisząc poprzedni tekst o Iwaszkiewiczu nie spodziewałam się, że tak zwane prawdziwe życie tak szybko położy kres temu niewinnemu świętowaniu urodzin, radości. A można było przecież oczekiwać, że zdarzy się jakiś kontrapunkt. Do narodzin. Nie są to sprawy, o których można pisać na blogu a jak słusznie pisał Wittgenstein - o czym nie można mówić, o tym trzeba milczeć - jakkolwiek wątpię, by autor "Traktatu" miał na myśli akurat takie przyziemne, ludzkie sprawy, niemniej uznaję słuszność tego zdania i tym tłumaczy się moje w ostatnich dniach milczenie, tu i gdzie indziej. Pisałam: "Czasem potrzeba ciszy. Proszę się nie niepokoić, wszystko jest w porządku, czy raczej zgodnie z naturalnym porządkiem świata. To tylko chwilowa nieobecność tutaj i na fb - gdzie zresztą nie mogę i tak się odnaleźć, więc pewnie zakończę ten eksperyment. Blog zostaje na pewno! W tym czasie może zrobię porządek z częścią archiwalnych wpisów, może przywrócę temu blogowi część jego historii. A za tydzień powrócę z nowymi opowieściami."

Ciągle nie mam serca do pisania i czuję, że nie jest to czas na tworzenie czegoś nowego, ale żeby to przedłużające się milczenie nie weszło mi w nawyk, postanowiłam zająć się czymś konstruktywnym. I wygląda na to, że udało mi się rozpocząć porządki i przywrócić część blogowej historii. Jak wiecie, po dwóch latach blogowej nieobecności, po usunięciu i reaktywowaniu bloga "Kraków i okolice"  już od kilku dni drogi czas na niczem trawię przywracam powoli archiwalne wpisy. Szukam starych zdjęć w czeluściach dysku zewnętrznego, staram się przypomnieć, które z nich ilustrowały te wpisy sprzed sześciu lat. Memoria fragilis... i prace postępują powoli. Staram się też nie cenzurować, nie wprowadzać znaczących zmian, choć czasem naprawdę trudno mi odnaleźć jakieś pokrewieństwo z osobą, która to wówczas pisała. Jest to jednak ciekawa podróż w czasie i mimo wszystko warto to wydobyć z blogowej otchłani. Bywa też, że niespodziewanie spotykamy się: ja-teraz i ja-pisząca wtedy, w tamte duszne, parne i kolorowe dni wiosny 2009 roku. Więc jeśli nawet nieciągłość "ja" jest niepodważalna, to przecież dla tych chwil bliskości, spotkań w czasie - warto. Może też niektórzy z czytelników wybiorą się w tę podróż wehikułem czasu, przywoła się wspomnienia, wrażenia, jakieś obrazy z przeszłości.

Ogród Botaniczny w Krakowie - sceneria pierwszych blogowych wpisów z kwietnia i maja 2009 roku

Zdjęcia też pozostawiam takie, jakie były - zmniejszam tylko ich rozmiar, poprawiam ostrość i dodaję podpis, najczęściej to wszystko i nic więcej zrobić się nie da. Nie będę pisała o tym, jakie są - to widać gołym okiem. Ale pamiętam, jak cieszyły mnie tamte pierwsze próby fotografowania, pamiętam, że to był całkowity przełom w moim patrzeniu na świat, na Kraków, na przyrodę, wielka szkoła uważności. Zresztą nie ma jakiejś wielkiej różnicy między zdjęciami sprzed tych sześciu lat i dzisiejszymi, aparat to wciąż kompakt - choć już nie ten sam (dzień w którym skradziono mi ten pierwszy aparat pamiętam do dziś) - w każdym razie to nadal byle jaki aparat, żadna tam lustrzanka, a ja wciąż nie jestem fotografem. ("Ona tego nie widzi, a ja nie jestem artystą" - tak mi się przypominają rozpaczliwe listy Witkacego do ojca, pisane w początkach wielkiej podróży na Antypody z Bronisławem Malinowskim). Nie jestem artystą. Między zamierzonym a nieosiągalnym zawiera się przestrzeń tego pisania. Ale miało być o zdjęciach: teraz, gdy oglądam je, dostrzegam również inną ich wartość. Pokazują Kraków takim, jaki był przed kilkoma laty, bez upiększeń. A okazuje się, że Kraków zmienia się coraz szybciej, choć nie zawsze na dobre - remontuje się coraz więcej, coraz bardziej wszystko jest kolorowe i jaskrawe i to miasto, które znałam, odchodzi nieuchronnie w przeszłość; te proste fotografie robione biednym, kompaktowym aparatem mają już (dla mnie) jakąś wartość dokumentu.

Wszystkie archiwalne blogowe wpisy znajdą się w zakładce SPIS TREŚCI znajdującej się na górze, tuż pod blogowym nagłówkiem, pod zdjęciem - na razie mieści się tam rok 2015 (czyli jego mały fragment, aż do tej chwili), druga połowa roku 2012 oraz coś, czym zajmowałam się wczoraj i dziś - pierwsze początki bloga, rok 2009. Od pierwszego wpisu, który pojawił się w końcu kwietnia aż do czerwca, jak na razie. Chaos i zamieszanie, jak zwykle! Szczególnie ten rok 2009... czytanie tych staroci to doprawdy ciekawe doświadczenie! Poza tym mam wrażenie, że tylko garstka osób spośród moich dzisiejszych czytelników była wtedy obecna w początkach mojego blogowania. Ikroopka - podróżująca tak pięknie po polskich szlakach - która napisała pierwszy komentarz na moim blogu, Beata tworząca Słowem Malowane, którą poznałam pisząc jeszcze mój poprzedni książkowy blog. I Nutta, też z czasów pisania o książkach, gdy poznałam jej Niecodziennik Literacki. I grupa krakowska :-) dzielnie reprezentowana do dziś przez Smoczycę, która poddała liftingowi, pardon, która zmodernizowała swój blog nadawszy mu iście kosmiczny design oraz (last but not least) moją nieocenioną M, niezrównaną mistrzynię w materii cracovianów. I jeszcze Tartuffe, tak! Tartuffe i jego piękne zdjęcia, na których uczyłam się, jak można patrzeć na Kraków. Mówię tutaj o początkach, o roku 2009. Z pozostałymi ścieżki skrzyżowały się nieco później - lub całkiem niedawno. A z każdym z tych dawniejszych lub nowszych spotkań łączy się jakaś historia, jakieś rozmowy, zdjęcia... Cieszę się, że przywróciłam ten blog na nowo. Właśnie w takich niewesołych dniach zdaję sobie sprawę, że to była dobra decyzja. A te archiwalne prace to prawdziwa podróż sentymentalna, coś co naprawdę działa kojąco; jak zwykle przypadek zadecydował o tym, co dla mnie najlepsze i w jakiś sposób również terapeutyczne może mieć działanie.

Stopniowo będą się pojawiać kolejne, mozolnie przywracane, archiwalne wpisy. Proszę się rozglądać, proszę zaglądać do spisu treści, zresztą będę co jakiś czas we wpisie o aktualnościach informować o postępach prac. Myślę także, że dwa lata mojej blogowej nieobecności uzupełnię w taki sam sposób: wpisy będą pojawiać się zgodnie z datą powstawania zdjęć, jakichś moich godnych zapamiętania wycieczek, wyjazdów, spacerów - te z lat 2013 i 2014 będę publikować z odpowiednią datą wsteczną. O każdym takim wpisie będę informowała na bieżąco. Chcę w ten sposób zachować chronologię zdarzeń, chcę, żeby powstało tutaj takie moje niewielkie archiwum, które kiedyś będę sobie z sentymentem (albo ze smutkiem) przeglądać. Oczywiście nowe wpisy będą pojawiać się w zwykłym trybie - i będą właśnie... nowe. Olśniewająco nowe, błyszczące nowością, żadnych pajęczyn i kurzu z szuflady. Taki sobie wymyśliłam system i jeśli nie zmienię zdania dwanaście razy, to właśnie tak będzie. Dzięki temu nie będę też miała wrażenia, że publikuję coś za często, że wywieram jakąś presję. Będę pisać w przestrzeni praesens, a perfectum i plus-quam-perfectum postanawiam odesłać tam, gdzie ich miejsce - w przeszłość.

A zatem, co ciekawego pojawiło się w przywróconych archiwalnych wpisach? Na pewno sentymentem darzę serię poświęconą spacerom po krakowskim Ogrodzie Botanicznym i do dziś odwiedzam pewne drzewo (a nawet Drzewo), które wtedy zobaczyłam po raz pierwszy:

Drzewo albo sztuka oddychania

Z pewnością dla mnie najważniejszy jest fakt, że właśnie wtedy, w maju 2009 roku, po raz pierwszy zobaczyłam projekty Teodora Talowskiego i odwiedziłam (szukając na planie miasta...) ulicę Retoryka. Była to pierwsza z jakichś stu dwudziestu wizyt. Zdjęcia są koszmarne, ale proszę na to nie zważać. To zapis chwili, pierwszej fascynacji. A poza tym taka ulica Retoryka istnieje już teraz tylko we wspomnieniu, nie waham się więc dalej i pokazuję brzydkie zdjęcia pięknych kamienic:

spacer ulicą Retoryka i (trochę krzywe/ krzywdzące) spojrzenie na kamienice Talowskiego

Że niewystarczająco turpistyczne? Och, to proszę spojrzeć na Meduzę:

Pierwszy (udokumentowany) spacer na Salwator. Estetów przestrzega się.

Kolejny z trwałych punktów na mojej mapie świata, którą wtedy właśnie zaczęłam świadomie szkicować. Salwator. Nie zliczę, ile razy wracałam tam wciąż i wciąż, ile razy opisywałam to na blogu, ile razy nie zdążyłam opisać...

I także wtedy, w maju 2009 roku, zaczęłam odwiedzać krakowskie kościoły - aby fotografować, opisywać, poznawać ich historię. Kościół św. Andrzeja, św. Krzyża oraz Bożego Ciała. Który z nich pokazać tutaj? Niech będzie ten ostatni:

Ambona w kształcie łodzi. Kościół Bożego Ciała na krakowskim Kazimierzu.

O ile z samych wnętrz kościoła udało mi się od tamtej pory zrobić zdjęcia nieco lepszej jakości, to jednak ambona AD 2009 zdecydowanie broni się nadal. I te nadobne syreny :-)

Wiele jeszcze mogłabym pisać dla zachęty, bo i czegóż tam nie ma - buldeneże i tarniny, ulica Kanonicza i polskie Akropolis, kilka wierszy Herberta, etc., etc. Ciekawe jest teraz po latach obserwować, jak w tamtych pierwszych miesiącach kondensowały się najważniejsze pola moich zainteresowań. Pojawiają się wspomniane, ledwo zarysowane tak ważne dla mnie potem tematy: architektura romańska, detale architektoniczne, Wyspiański, ciągle do nich wracam, zataczam coraz większe koła, wysnuwam tysiące słów jak nici Ariadny, błądzę w labiryncie, który sama buduję, budowałam. Interesujące poznawczo - dla mnie. Ale i dla Was też na pewno znajdzie się coś ciekawego w tych wpisach z roku 2009, które znajdują się zaraz na samej górze listy blogowego spisu treści.

Ach i jeszcze z rzeczy późniejszych odnalazłam w blogowych archiwach taki wpis, którego specjalnie poszukiwałam w prezencie dla pewnej Warszawianki, która jutro odwiedzi Kraków :-)

Deszcz majowy albo czytanie Mertona. Dla M. :-)

I to już chyba wszystko, co mam do powiedzenia w kwestii aktualności i archiwów. Archiwa zostały otwarte, aktualności będą się pojawiać i takie informacyjne wpisy o tym, co zostało przywrócone. Może dodam jeszcze tylko, że w międzyczasie blog zyskał też drugą nazwę: "Le Spleen de Cracovie" - która dość dobrze opisuje moje widzenie Krakowa (to nawiązanie do Baudelaire'owskiego "Le Spleen de Paris" i w jakimś sensie również do jego "Malarza życia nowoczesnego", który był dla mnie, dla mojego patrzenia na miasto w pewnym sensie przełomowy) a przy tym może okazać się pierwszym krokiem do stworzenia francuskojęzycznej wersji tego blogoprzewodnika.

Pozostaje mi życzyć wszystkim - dawnym i nowym czytelnikom - cierpliwości (potrzebna zdecydowanie w czytaniu tych dwustu kilkudziesięciu wpisów), wyrozumiałości i... mimo wszystko - miłej lektury!