Kraków wieczorem i Orkiestra

Nie będzie wiele słów, raczej kilka wrażeń, kilka obrazków - tak po prostu. Bo przed chwilą wróciłam z Krakowa, bo chciałam podzielić się tym od razu, jak najprędzej, bo chciałam napisać "tak było dziś", nie czekać aż wszystko wystygnie i znów poczuje się ciężar i obawę przed jutrem. Ten wieczór przedzielony na dwie części, jedną spokojną a drugą pełną radości. Bo jest, mimo wszystko i na przekór wszystkiemu, co się dzieje, jest miejsce na radość, nadzieję, życzliwość. "Nadzieja nasza jakże uporczywa..." tak właśnie jest. Nigdy i nigdzie nie wolno mi o tym zapominać. I jeszcze jest Kraków, wracam po własnych śladach, wracam w miejsca, które mnie pamiętają, wciąż mam klucze do tego wymyślonego miasta, choć już myślałam, że to skończone.

Na wieczorną przechadzkę po deszczowym i mglistym Krakowie zapraszam wszystkich, którzy może za tym miastem tęsknią. Z bliska czy daleka (albo na przykład z warszawskiego teatru :)

A potem, choć wcale nie miałam najpierw takiego zamiaru, poszliśmy na Rynek. Nie będę pisać w szczegółach o tym, co było impulsem, który mnie skłonił, żeby zmienić zdanie i trasę spaceru i włączyć się w coś, w co introwertyk jednak nie włącza się łatwo. Powiem tylko, że było warto, że było dobrze. Że jednak jest nadzieja. Tak to czuję. 

Pamiętam Orkiestrę od dwudziestu bodaj lat. Niech gra jak najdłużej, niech łączy ludzi i czyni dobro.

Zdjęcia tradycyjnie nie oddają wiele z tego, co chciałabym pokazać, ale trzeba mi wierzyć na słowo.