Sierpień i południca. Spacer polami, Grodzisko i przydrożny krzyż.

Kończył się lipiec a może już sierpień powoli zaczynał, przełamywało się upalne lato. Zboża i zioła pachniały w gorącym powietrzu, pełne muzyki świerszczy, brzęku owadów, tajemniczego trzaskania kłosów, tak grało lato. Kręciło się w głowie od przestrzeni, od falujących pól, błękitów, zapachu macierzanki, gorzkiego krwawnika i kurdybanku. Niebo w kolorze chabrów, czyste, puste. Ledwo kilka chmurek zagnali płanetnicy, nie będzie z nich burzy, nie teraz. Wirowało powietrze, świerszcze grały głośniej, ścieżkami spacerował rudy kot, krajka kolorowych pól wysychała na słońcu, po polach włóczyła się południca.

No dobrze, taka bajka wiejska i sielska, całkiem niepoważna i pisana w nieznośnej manierze. I cóż z tego. Kim jest południca? Kto nie wie, niechaj przeczyta. Najpiękniejszy o niej tekst najpierw usłyszałam tutaj, jest w nim coś, co chwyta za serce (zresztą tak jak w wykonaniu autora - Kazimierza Grześkowiaka)

A co było dalej? Był stary kościół na wzgórzu, skrawek ziemi na wzgórzu otoczony wysokim, kamiennym murem - a na nim posągi wygrzewały się w słońcu. Ukośne promienie, cienie starych drzew. Tam jest zawsze taka cisza, nigdy podobnej ciszy nie słyszałam. Miejsce poza czasem.

Tylko, że zmienia się... Może się zdarzyć, że gdy przyjadę tam następnym razem będzie już gładkie, lśniące nowością, zadbane aż nadto. Ileż widziałam już starych kościołów o gładkim tynku, kolorowej fasadzie stojących wśród pustej przestrzeni, starannie wybrukowanej barwną kostką (nawet we wzory), równo, porządnie, nawet te miejsca, gdzie po wielkich drzewach zostały tylko ogromne pniaki albo nierówność terenu. Czy tutaj tak będzie? Co się zmieniło od sierpnia - tego nie wiem. Powiem prawdę - boję się tam wrócić, boję się zastać całkiem inne miejsce niż to, które pamiętam. A pamiętam na przykład tak: Grodzisko zimową porą.

Ale wtedy, wtedy było jeszcze tak kiedyś, jak wcześniej za pierwszych odwiedzin. Widok wysoki, przestrzenny, który przychodziłam oglądać o wszystkich porach roku. Ślady różnych epok, warstwy czasu. Tam jeszcze mój cień odnajduje miejsce, gdzie bywał zimą i latem, jesienią i drugą zimą, i jeszcze przed burzą, we mgle, wśród roztopów i w czasie sianokosów. I kto wie, kiedy jeszcze będzie. I czy w ogóle. Czasem powroty wcale nie są najlepszym rozwiązaniem. Ale przecież - jeszcze nie pożegnałam się ze słoniem i jakże tak... 

Widok w zieleni na Dolinę Prądnika, poniżej śpiące w słońcu posągi.

Jadwiga Śląska, żona Henryka Brodatego.

Jej dłonie.

Spotkanie.

A dalej? Dalej był przydrożny krzyż, bardzo osobliwy.

I tuż przed wieczorem był jeszcze Ojców. Dolina już w głębokim cieniu i tylko Bystra wygrzewała się w ostatnich promieniach słońca. Wysoko Księżyc.

Tak minął dzień. Nawet nie cały! Kilka godzin przecież, skrawek wolnego czasu letnią porą. Wycieczka - ucieczka, na chwilę i może nic szczególnego, ale zostaje w pamięci. Dlatego... warto uciekać, warto znaleźć choć parę godzin. Być może pamiętam to dzięki zdjęciom, kto wie, czy nie są moją zastępczą pamięcią. I to tutaj pisanie.

I tradycyjnie - zagadka. Tym razem nie krakowska, nie literacka - lecz z pogranicza sacrum i profanum. Przyjrzyjcie się dobrze zdjęciom tego tajemniczego krzyża - co w nim osobliwego? Może ktoś z was widział podobne lub może ten, który ja pokazuję na zdjęciu też nie jest wam obcy? Mnie udało się dotąd znaleźć dwa takie (podobne) krzyże, właśnie w Ojcowie i okolicach, a na pewno jest ich więcej. 

Mam w moich fotograficznych archiwach sporo zdjęć przydrożnych kapliczek i krzyży. Dziś utworzyłam pierwszy album, w którym znajdą się zdjęcia właśnie z Ojcowa i najbliższych okolic. Album znajduje się na fb, kto miałby ochotę zobaczyć, zapraszam: Krzyże i kapliczki przydrożne z Ojcowa i okolic. Piszę o nim tak: Na szlaku moich wędrówek po Ojcowskim Parku Narodowym (i okolicach) często spotykam przydrożne krzyże, kapliczki. Na leśnych duktach i przy ruchliwych (niestety) drogach, zabytkowe i te nowsze, okazałe lub skromne. Każde takie miejsce ma swoją historię. "Kolekcjonuję" je i fotografuję, żeby zachować pamięć, ocalić w jakiś sposób ich ślad.