Moja zima, moja ziemia

Moja ziemia, moja zima. Dwie godziny wśród pól w bezsłoneczne zimowe południe. W takie dni Kraków jest bardzo daleki; odległe są ulice, kościoły i domy, zamki i pałace są jak z innego świata, horyzont jest daleki i nieostry, szpaler drzew flankujący krakowską drogę niknie w powietrzu, giną wspomnienia. Jest tylko ten świat, bardzo bliski, sięgający tylko tam, dokąd sięga spojrzenie, wielka tkanina pól, fastrygowana nieporządnie po krzywych miedzach. Są pola przykryte śniegiem i niebo ciemniejsze o kilka tonów, ten pejzaż nie ma właściwości, wydaje się jakby naszkicowany lekką kreską. Faliste linie wzgórz, cień lasów w jarach, które tu nazywa się dołami, droga w dolinie, następne wzgórze, droga w lessowym wąwozie. Mocny kontrapunkt drzewa. 

Ten krajobraz mam zawsze przed oczyma, kiedy słyszę "moja ziemia". Tymi drogami, polami, wąwozami można iść i iść bez końca, oko nigdy się nie nuży, ścieżka prowadzi cię w górę i w dół, i znowu w górę, coraz dalej i dalej - trzeba uważać i wiedzieć, kiedy zawrócić. Zataczam wielkie koła i wracam. 

Oto krajobraz mojej ziemi. Mieszkańcy gór mogą go nazwać monotonnym, nie ma tu także wielkiej rzeki, która mogłaby meandrować wśród pagórków, dolinami - może tego brakuje mi najbardziej, wody. Jest niewielki strumień o nieodległym źródle, kilka kilometrów dalej wpada do większej rzeki a ona do Wisły - ale to już daleka droga i daleka historia. 

Mijałam samotne drzewa. Jest jedno przy niewielkim krzyżu na najwyższym wzniesieniu, przy polnej drodze, co prowadzi wysokim grzbietem. Nikt nie przechodzi tędy zimą - a w każdym razie nie spotykam nikogo, ani innych śladów prócz moich i śladów leśnych zwierząt. Jest wysoki świerk, który mogę dostrzec sprzed domu - mocny punkt na odległym horyzoncie a teraz w zasięgu ręki. Każde drzewo jakby wydrapane rylcem, ostre, wyraźne na szaro-białym niebie, biało-szarym śniegu. 

Ten krajobraz jest zupełnie nieruchomy. Nie ma wiatru, nie poruszają się gałęzie, śnieg przestał już padać. Jest wielka cisza. 

Dziś będą zdjęcia w czerni i bieli - miłośników koloru odsyłam na sam koniec wpisu, tam i dla nich coś się znajdzie. Słońce wyszło tylko na chwilę.

Te dwa drzewa zobaczyłam po raz pierwszy przed kilku laty. To może trudno wytłumaczyć, ale teraz wracam do nich, gdy mogę. Fotografuję je szczęśliwa, że jeszcze są - co przecież wcale nie jest oczywiste i pewno ich dni są policzone. To mniejsze to dąb a obok wielka i stara jabłoń - może pozostałość jakiegoś sadu a może taka samotna od zawsze. Na tej miedzy rosły kiedyś dziewanny, wysokie, piękne. Zawsze przypominały mi te z obrazów Stanisławskiego.

  

 

Geometria pól. Krajowidoki mojej ziemi - krajobrazy Wyżyny Miechowskiej.

Czas wracać do świata ludzi. Oto zza wzgórza pojawia się wiejski dwór a później nad rzeczką za rzędami  starych wierzb widać wielki młyn.

A tą drogą wracam do domu.

Kilka zdjęć w kolorze. Najbardziej zachwyciły mnie sarny, jedyne towarzyszki tej zimowej przechadzki.

Przyznaję, że ten wpis może być nieco monotonny.
Tak tu bywa, po prostu, z tym mi dobrze i - jeśli możliwe - wolałabym nie doświadczyć burzliwych zwrotów akcji.

A czy u was zimowo? Jak się sprawy mają w wielkim świecie?