Stany skupienia

Jeżeli całość tak zwanego świata wydaje się być w jakiejś chwili nie do zniesienia, należy wydzielić pewien fragment przestrzeni, a z niego jeszcze mniejszy i jeszcze, nie ad infinitum, ale do pewnej granicy, na której zacierają się definicje. Podzielić całość na bardzo małe części, płynne, niepewne i niedookreślone. W nich, być może, odbija się inna całość, której inaczej nie dałoby się uchwycić. Potrzebne będzie również światło, bez niego eksperyment jest jeszcze trudniejszy do przeprowadzenia, jeśli w ogóle możliwy. Słońce, światło, część materii na dwie części iluzji, odrealnienia, stany skupienia. Oto wiejska pracownia dekonstrukcyjno-alchemiczna tym razem po kolana w błocie.

Są mokradła w delcie wielkiej, powolnej rzeki, labirynt rzecznych ramion i wyspy; są piaski ze złota, egzotyczne trawy, rozbite tratwy, cienie olbrzymich drzew. Rzymska moneta z aroganckim profilem cesarza. To, co stałe, przechodzi w płynne; ruchome zastyga.

I na koniec krótka bajka o tym, jak odpłynęła zima.

Proszę to oczywiście oglądać z przymrużeniem oka. Myślę, że już niedługo uda mi się napisać jakąś sensowną relację z konkretnego pobytu w realnym tu lub tam. Mam już nawet pewien zamysł - jest taki błękitny i biały dzień w Krakowie, który od dawna czeka, żeby go pokazać, ale cóż... Kto miałby ochotę poczytać wrażenia z wiadomego miasta (i to jak najświeższe) temu bardzo polecam blog Gosi i jej "Kraków w pigułce", rekomenduję i zachęcam! 

A skąd ten mój eskapizm? Odeszła zima a z nią moje "zimowe pola", moje swobodne spacery. Nigdy, zapewniam, nigdy mieszkaniec miasta nie zrozumie, czym może być błoto w takiej przestrzeni jak ta. Roztopiony śnieg odsłonił wszystko, co najpaskudniejsze w tym uroczym wiejskim entourage'u, błoto spływa wąskimi drogami, przemieszane z piaskiem i żwirem, grzęźnie się na ścieżkach, leśne ścieżki uginają się jak mokradła, na polach wytrwale gnije kapusta a wszędzie wokół rozkwitają błękitne i pomarańczowe worki pełne śmieci, torebki po słodyczach, worki po nawozach, puszki po piwie i butelki wiadomo po czym (bodaj najliczniejsze). Są też fragmenty plastikowych krzeseł, farby w sprayu, lodówka. Nigdy tego nie pojmę. Swoje - niczyje. Przestrzeń uporządkowana, w miarę czysta, ogrodzona, "swoja" oraz wielkie "niczyje" przestrzenie, które można zmieniać w obrzydliwy śmietnik. 

I tak mi mija czas ("drogi czas na niczem trawić", właśnie). Oprócz zajęć istotnych, czy raczej potrzebnych, przeczytałam dwa kryminały - niech to będzie miarą mojego upadku. Nie potrafię nic napisać. Oglądam stare zdjęcia. Przeraża mnie wiadomy stan rzeczy(wistości). Przeczytałam "Skonsumowaną" Davida Cronenberga, odszyfrowując jakieś tam nawiązania sartrowsko-de beauvoirowskie, więc może jest jeszcze jakaś nadzieja. Słucham po latach muzyki z młodości, Bauhaus, nic się nie zmienia, All We Ever Wanted Was Everything, zawsze. Wieczorami wychodzę oglądać gwiazdy.