Kraków w czerni i bieli

Gdy przypominam sobie tamten dzień, piątek przed moim wyjazdem do O. i przywołuję w pamięci obrazy, przemierzone kilometry, przeczekane godziny, zmęczenie po bezsennej nocy, piasek pod powiekami, przenikliwe zimno, to widzę, jak ten dzień rozpada się wyraźnie na dwie części, ciemną i jasną. Może niezbyt stosownie jest przykładać manichejską miarę do zwykłego spaceru po Krakowie, ale cóż poradzę, jeśli poranek upłynął pod znakiem ciemnego zimna, czarnego słońca, gotyckich rzeźb zawieszonych wysoko pod gzymsem, i tych w kluczach okien, figur piekielnych i niebiańskich, załomów murów i kamiennych bramnych portali, opuszczonych siedzib, umierających teatrów. Potem, po kilku godzinach spędzonych nad książkami, ponownie wyszłam na spacer i zobaczyłam przemienione miasto: pełne słońca, złota, błękitu, pierwszych kwiatów i zielonej trawy, chmur szybko pędzących po zimnym, błękitnym niebie. Pierwsza część musi być w czerni i bieli, nie miałam wyboru, imperatyw.

Nie wybiła jeszcze siódma rano, wiał silny, przenikliwy wiatr i poranek zapowiadał się zgoła cudownie:

Tak było naprawdę; nie mam pojęcia, jakie ptaszysko przelatywało nad dachem św. Andrzeja i kierowało się prosto w stronę słońca. Pejzaż romański w czerni i bieli:

Po romańskim - gotycki. Idę na Plac Mariacki, gdzie ongiś pewien artysta wyglądał z okna na piękny, średniowieczny carrefour pod Panną Marią, a w okno zaglądał mu płonący gotyk. Tamtego ranka, qui était noir et blanc, a nie płomienisty od płonącej w słońcu gotyckiej cegły, wszystko wyglądało inaczej. (W opowieści ukrytej pod powyższym linkiem piszę więcej o gotyckich rzeźbach z prezbiterium kościoła NPM).

Oglądam znów figury na konsolach po gzymsem gotyckiego prezbiterium i te w kluczach okien. Widzę demoniczne postaci jak z obrazów Hieronimusa, widzę niebiański Veraicon w kluczu najważniejszego okna, tego, które zwrócone jest na wschód, widzę wreszcie Filis i Arystotelesa. Prawda, jak inaczej wyglądają w ten dzień czarny i biały?

Wracam na Kanoniczą, fotografuję renesansowe bramy. Jak to się układa w chronologiczną całość - romański kościół, gotyckie rzeźby, renesansowe portale - dopiero teraz to dostrzegam, nie planowałam tego wcale. Nie ma piękniejszych portali jak te, które prowadzą do domów przy platea Canonicorum:

Tak, teatr jest żywy i nie powinien umrzeć. Czy jednak powinno się o tym informować bazgrząc na renesansowej kamieniarce?

Co było dalej? Tramwaj w czerni i bieli. A potem przeraźliwie zimny wiatr nad Wisłą i spacer w stronę ulicy Retoryka (po raz sto dwudziesty drugi, czy coś takiego). Po drodze ruina Kossakówki wpisywała się idealnie w nastrój tego uroczego poranka. Serce boli patrząc na taki obraz zniszczenia i opuszczenia. I nawet Retoryka, i nawet domy Talowskiego, i nawet książki na Rajskiej ani perspektywa wyjazdu - nic nie potrafiło tego zmienić. Dopiero później, dużo później. Na razie nie minęła jeszcze ósma rano.

Sic transit gloria mundi, mówiły mury Kossakówki.

Ars longa, vita brevis, odpowiedział Talowski.

***

I tak wyglądał początek tamtego dnia, jego pierwsza, ciemna połowa. Czy zdążę opisać tamtą drugą, kolorową i jasną? Wawel-prawie-wiosenny? I pokazać jakieś podkrakowskie obrazki, jurajskie skały w pełnym słońcu na tle najbardziej błękitnego nieba, jakie może istnieć? Bo tak było. Na razie mogę jeszcze o tym pisać w paru wykradzionych chwilach, więc piszę jak najwięcej - ta dzisiejsza paskudna pogoda dała mi trochę swobody, trochę czasu. 

W tym miejscu jeszcze raz dziękuję Wam wszystkim za zrozumienie i wszystko, o czym czytam w komentarzach pod poprzednim wpisem. Mam najlepszych czytelników na świecie! Wszystko, o czym pisałam, pozostaje jak najbardziej aktualne, jednak razie moja przymusowa hibernacja trochę się odroczyła - jeszcze chwilę pomęczę Was częstymi blogowymi wpisami, dopóki pogoda sprzyja pisaniu a nie innym pracom. A zatem w najbliższym czasie - Wawel słoneczny a potem relacja z moich weekendowych wycieczek.