Wawel w przedwiosennym słońcu

Wawel w przedwiosennym słońcu, krokusy, słomiane chochoły, pączki magnolii, błękit i złoto. 

I teatr cieni na krużgankach wawelskiego dziedzińca.

Minął poranek, zimny i bezsłoneczny, minął spacer przez ciemny Kraków, czarno-białe zdjęcia robione zmarzniętymi rękami, minęło kilka godzin w czytelni (podróże w czasie i gubienie rachuby czasu) i nagle przez świetlik w dachu wpadło światło na rozłożone książki, zajrzało błękitne niebo. Dzień zmienił się w swoją doskonałą antytezę. Przez gęste gdzieniegdzie chmury przebijało jaskrawe słońce, coraz więcej odsłaniało się błękitu i gdy przyszłam na Wawel, dekoracje były już gotowe na przyjęcie przedwiośnia. Słomiane chochoły osłaniały jeszcze krzewy na zewnętrznym dziedzińcu, na zielonych trawnikach pojawiały się pierwsze krokusy, skórzaste pączki magnolii kołysały się na wietrze. I było sielsko, anielsko, złoto-błękitnie

Nigdy nie ma takich widoków jak te, które odsłaniają się między przelotem przedwiosennych chmur, gdy zza siatki splątanych magnoliowych gałązek błyska się złoto Kaplicy Zygmuntowskiej, a żółte krokusy wyglądają jak złote łuski, które spadły i przyniesione wiatrem leżą tutaj w trawie. Już niedługo sieć gałęzi zagęści się, zaszeleszczą o siebie coraz grubsze skórzaste pączki, w których tylko czyha na swój czas zaszyfrowana w genetycznym kodzie różowo-papuzia feeria magnoliowych kwiatów, zaszumi pyszna kotara z różowych pióropuszy, przesłoni wszystko. Tymczasem patrz.

I nigdy zieleń nie będzie tak oczekiwana, jak teraz na przełomie szarego przedwiośnia, zaraz przestanie dziwić, nie będzie się jej zauważać, zniknie późną wiosną z naszego pola widzenia jak wszystko co oczywiste.

A kiedy już wystarczająco dużo uwagi poświęciłam - jak co roku - tym przyziemnym a przepięknym wawelskim kwiatkom (chyba nigdzie w całym Krakowie krokusy nie pojawiają się tak wcześnie jak na osłoniętym i wysoko do słońca położonym zewnętrznym dziedzińcu Wawelu), więc gdy już dość czasu spędziłam z nosem przy ziemi, czas się podnieść, ukradkiem otrzepać zakurzone kolana - niech nikt nie myśli, że wolno wchodzić na trawniki, wszystkie zdjęcia robione są z daleka, z chodników, niech będzie sławiony zoom mojego marnego aparatu - czas spojrzeć w górę. A w górze błękit i złoto!

Jest takie jedno, ale tylko jedno jedyne miejsce (czy będę potrafiła jeszcze je odnaleźć?) z którego gdy patrzy się wysoko w górę zadzierając głowę jak najwyżej, widzi się dokładnie obok siebie te dwie korony:

Tutaj zagadka dla tych, którzy nie spojrzeli jeszcze na zdjęcia poniżej - jakie dwie wieże, choć to nieprecyzyjne pytanie, więc raczej jaką wieżę i jaki jeszcze jeden element widać tutaj wyjątkowo tak blisko siebie, choć w rzeczywistości są raczej odległe?

Zdobyłam jeszcze jedno okno, do mojej kolekcji okien i ciekawych lustrzanych i okiennych odbić:

A później znalazłam jeszcze jedno miejsce, gdzie rysował się jakiś - nikły i niewyraźny - wodny wzorzec:

Jeszcze spojrzenie na słoneczną cegłę, na piękny rytm manierystycznej architektury kaplicy bpa Paniewskiego, którą tworzył Jan Michałowicz z Urzędowa - jeśli o mnie chodzi, to widzę w nim dalekiego prekursora Talowskiego, mogę sobie jako całkowity dyletant takie oto niesprawdzalne teorie głosić. A czemu? Widzę podobne w nich cechy: fantazja, nieskrępowane podejście do materii architektury, zabawa formą, umiejętność nadania lekkości ciężkim, architektonicznym formom, przekonanie o własnej... hmmm artystycznej wielkości - architekt zostawiający sygnaturę "Iohannes Michalovic Urzendoviensis fecit" zwał siebie skromnie Praxiteles Polonicus. Przed chwilą znalazłam ciekawy i wartościowy artykuł poświęcony architektowi, warto przeczytać*.

Koronkowa robota, kamień i światło:

I wreszcie czas pójść na wewnętrzny dziedziniec wawelski, zobaczyć jak światło układa się na krużgankach. Gdy przechodziłam przez bramę, nie spodziewałam się nawet, jaki spektakl cieni na mnie czeka!

Zostawiam te zdjecia w kolorze, bo przepiękne barwy w popołudniowym słońcu miał kamień kolumn, portali, kamieniarki okiennej, renesansowych rzeźbionych ornamentów i malowanego fryzu przedstawiającego podobieństwa cesarzy i ich szlachetnych małżonek. Może więc spektakl cieni lepiej wyglądałby w czerni i bieli, ale to słońce jak w Italii jeszcze ożywiało kolory i przez chwilę można było się poczuć jak pod florenckim, błękitnym niebem.

To wszystko działo się tam, w południowo-wschodnim narożniku wawelskiego dziedzińca, wysoko. Nawet z tej odległości można dostrzec cienisty łeb żelaznego gargulca, który tak uprzejmie pozował do zdjęć mojego spektaklu wawelskich cieni.

I tak się skończył ten dzień (jego część krakowska). Co będzie dalej i jak wygląda podkrakowskie przedwiośnie, jaki piękny był Ojców i dolinki krakowskie - o tym następnym razem.

* Wartościowy i ciekawy artykuł poświęcony architektowi znajduje się na culture.pl.