Tajemnicza wyprawa... czyli z Kazimierza na Kopiec Krakusa. Niezwykłe miejsca w Krakowie.

I cóż, kiedy powiedziało się A, trzeba powiedzieć B i dokończyć publikację tego, co zupełnie przypadkowo, przy okazji porządków w archiwum opublikowało się wczoraj jako wpis zupełnie nowy a co tak naprawdę liczy sobie prawie sześć lat. Oto doprawdy tajemnicza wyprawa i tajemniczo powróciła do mnie sprzed tylu lat. W dodatku nikt z czytelników nie rozpoznał, że nie jest to materiał pierwszej (ani nawet drugiej) aktualności. Coś w tym jest! Myślę, że to aura tamtego miejsca - niejasnej przestrzeni między kościółkiem św. Benedykta a fortem o tymże imieniu; zawsze podejrzewałam, że siły rządzące względnością czasu i przestrzeni mają tam swój poligon. 

Tymczasem już oddaję głos sobie - głos albo wirtualne pióro - sobie sprzed lat.

Tajemniczej wyprawy wyjaśnienie zmieni ją bardzo łatwo w zwykły spacer. Ale jaki przyjemny!

Z Alchemii na Kazimierzu wybrałam się na kopiec Krakusa, zatrzymując się na dłużej przy kościele św. Benedykta. Niezrównane, przepiękne, tajemnicze miejsce. 

Wracając do początku, Alchemia w dziennym świetle to zupełnie inne miejsce - ale to ma swój urok. A przede wszystkim, dla kogoś, kto unika papierosowego dymu, południe w Alchemii to idealna pora.

Potem oczywiście Wisła, najpiękniejszy z krakowskich mostów - błękitny most Piłsudskiego, dalej Park Bednarskiego, ulica Parkowa

ulica Stawarza i wreszcie najważniejszy etap mojej wyprawy - Wzgórze Lasoty: 

To ten opisywany przeze mnie ostatnio surrealistyczy trawiasty "terrain vague", na którym czeka na zaplanowaną i na pewno kontrowersyjną rewitalizację fort św. Benedykta, zaraz obok stoi bodaj najmniejszy kościół w całym Krakowie, a nad drzewami "unosi się" zwieńczenie wieży podgórskiego kościoła św. Józefa:

O samym forcie warto napisać więcej, bo to ważne miejsce a wydaje się zapomniane. Specjalistą od architektury wojskowej jestem bardzo marnym, ale posiłkując się przewodnikiem po Krakowie z serii GW powiem tyle: "Benedykt" zbudowany w połowie XIX wieku, zaprojektowany został przez Feliksa Księżarskiego (twórcę Collegium Novum!), przetrwał jako jedyny element umocnień wzniesionych przez Austriaków na Podgórzu w ramach projektu Twierdzy Kraków (były jeszcze forty Krzemionki i Krakus). W pierścieniu Festung Krakau nosił numer 31. 

Jeśli ktoś ma zdjęcia fortu, niechże się pochwali, bardzo proszę, - moje są beznadziejne i nie dają wyobrażenia o tym, jaka to monumentalna i ciekawa budowla. (Lepsze zdjęcia będą, obiecuję! Trochę się zmieniło przez ostatnie sześć lat).

Kościół św. Benedykta to - dla mnie - clou całej wyprawy. Koniecznie muszę poczytać o nim więcej - okazuje się, że w jego fundamentach odkryto pozostałości z czasów przedromańskich, a jego historia sięga XI stulecia. Wczoraj pokazywałam jedynie enigmatyczne zdjęcie drewnianych drzwi, zobaczcie, jak pięknie wygląda najmniejszy kościół Krakowa. Wśród drzew, na łące, wysoko nad miastem - poza czasem, relikt z dawnych wieków.

Od końca XVI wieku pieczę sprawował nad nim zakon duchaków - upamiętnia to podwójny krzyż na dachu budowli. (To znów nieoceniony przewodnik ilustrowany dla takich niedzielnych turystów jak ja ;) Obiecuję, że przeprowadzę solidne studia nad tym niezwykłym kościołem i podzielę się gruntowną wiedzą. Na razie musi wystarczyć parę zdjęć i mój zachwyt.

Ze Wzgórza Lasoty ścieżka prowadzi przez wertepy i manowce aż ku cywilizacji - patrz zdjęcie z poprzedniego wpisu - to betonowa ścieżka dla pieszych zawieszona nad aleją Powstańców Śląskich. Jeśli jest jakieś miejsce w Krakowie, w którym na pewno nie chciałabym mieszkać, to bloki przy tej ulicy. Ale potem szum samochodów cichnie i wspinamy się na górę. To znaczy "wspinamy się" na "górę".

Widok piękny. Panorama Krakowa, nawet jeśli zamglona od smogu i jesiennego powietrza, jest przepiękna. Wszystko wygląda inaczej - zwróćcie uwagę jak ogromny jest kościół św. Piotra i Pawła w porównaniu z kościołem św. Andrzeja - ich fasady oglądane z ulicy Grodzkiej dają całkiem inne wyobrażenie.

Pięknie widać Wawel, Stare Miasto, Grzegórzki i Wesołą i kościół jezuitów przy Kopernika oraz wszelkie blokowiska coraz większego Krakowa. I kopiec Kościuszki. Teraz został mi jeszcze do odwiedzenia ostatni z czterech kopców Krakowa - kopiec Wandy. (Więcej zdjęć będzie przy okazji odkopania innego archiwalnego wpisu, z tej serii udało się ocalić jeszcze dwa)

Tajemnicza wyprawa okazała się nie tak znów łatwą do umiejscowienia, pewnie przez ten magiczny czy alchemiczny początek udało mi się zatrzeć ślady. Zagadkę w pełni rozwiązała Beata - wspaniałe entrée, gratuluję! Oczywiście Przewodnik po Krakowie też wiedziała wszystko, ale jej milczącą wiedzę zakładam już a priori jako pewnik. Zresztą, jak w to wątpić? Odgadła nawet moją drogę powrotną, w kierunku Cmentarza Podgórskiego! Schodzi się zielonym łagodnie nachylonym zboczem wzgórza a za plecami kopiec Krakusa staje się coraz mniejszy.

Dziękuję Wam za wspólną wyprawę - podwójnie tajemniczą i po dwakroć przemierzoną w czasie - we wrześniu 2009 i w marcu 2015 roku. Proszę spojrzeć na te zdjęcia życzliwym okiem, najlepiej przymrużyć to, które odpowiada za widzenie estetyczne ;-) Robiłam co mogłam, poprawiłam co tylko się dało, ale nic więcej nie mogę zrobić jak tylko zaakceptować je takimi, jakie są. Przecież nie wyrzucę do kosza takiej historii! Po raz pierwszy zobaczyłam wtedy kościół św. Benedykta...

... i sąsiadujący z nim fort o tym samym imieniu, po raz pierwszy spojrzałam na Kraków w wysokości kopca Krakusa i ze zdziwieniem rozpoznawałam znane wieże kościołów w zaskakującym, całkiem nowym przestrzennym układzie. Odtąd wracam tam ciągle na nowo, przemierzam te same ścieżki - rzadziej chodzę na kopiec, ale częściej odwiedzam wielką łąkę Benedykta. Bardzo się boję, żeby wszechobecna mania zmian, renowacji i rewitalizacji nie zniszczyła tego miejsca.

Mam zdjęcia z trzech zim, jednego lata i jednej wczesnej jesieni. Kiedyś na pewno uda mi się je pokazać - tym bardziej niecierpliwie na to czekam, że wymyśliłam dziś całkiem nową serię wpisów. Oto będę pokazywać Kraków wczoraj i dziś, te same miejsca na zdjęciach z różnych lat. Porządkując archiwalne zdjęcia odkrywam tyle dziwnych kadrów - ach, więc to taki Kraków widziałam! dziwię się nieustannie. Będzie zatem seria Kraków wczoraj i dziś. Ale jeszcze nie dziś :-) Już zdecydowanie jest późno.

Cieszę się, że mogliśmy razem odbyć taką podróż w czasie. Myślę, że to nowość dla osób, które odwiedzają mnie od jakiegoś czasu - bo te prapoczątki mało kto pamięta, są wśród moich obecnych czytelników może dwie albo trzy osoby, które czytały ten wpis, gdy pojawił się po raz pierwszy 20 września 2009 roku. Ikroopka, Smoczyca (w nowym wcieleniu) i na pewno nieoceniona Przewodnik po Krakowie. Może ktoś jeszcze?

Pierwsza część historii tajemniczej wyprawy z Kazimierza na Podgórze.