Sześć lat pisania i niepisania

Spacer po wiejskim ogrodzie, trochę sentymentalny, jako że przywoła się trochę wspomnień. Wspominać się będzie przeszłość nie bardzo odległą, ale dla tego mikroświata bardzo istotną, przełom kwietnia i maja w 2009 roku. Mesdames et Messieurs, Panie i Panowie, blog Kraków i okolice świętuje szóste urodziny! Przy czym należy przyznać uczciwie, że przez większość tego czasu istniał sobie in potentia, pisany i skreślany, porzucany i przywracany, gdzieś w przestrzeni między pisaniem a niepisaniem, między milczeniem a pobożnymi życzeniami, między poczuciem przynależności a poczuciem straty, między wrodzonym chaosem autorki a zamiłowaniem do poetyki Wielkiej Encyklopedii Francuskiej, gdzie wszystko jest porządkiem, nawet jeśli opisujemy, ni mniej ni więcej, świat cały. Dawnych i nowych czytelników zapraszam! Wejście jest tu, o proszę, ścieżką prowadzącą z modrzewiowego lasu, między forsycją a pigwowcem w cudownym (choć straszliwym) kolorystycznym dysonansie. 

Pierwszego maja 2009 roku - nie wiadomo dlaczego wtedy i dotąd nie wiadomo w jakim celu - pojawił się na skraju blogosfery jeszcze jeden internetowy dziennik; czy to niespokojny kwiecień i wielki wiosenny wybuch kolorów, czy jakiś niespotykany układ gwiazd, albo najzwyklejszy przypadek, nie wiadomo, dość, że powstał taki oto wpis o krakowskim Ogrodzie Botanicznym. I potem tak to już się potoczyło - kilkaset wpisów (większość niestety ciągle jeszcze w archiwach), tysiące zdjęć, na początku dość koszmarnych, później nieco lepszych, miesiące gorączkowego zapisywania, spacerów po Krakowie, setki przemierzonych kilometrów, coraz bardziej pojemna kategoria "okolice" a i "Kraków" też ciągle widziany inaczej, zmiany nastroju, zmiany tematyki. Wiele innych rzeczy we mnie, wokół mnie zmieniło się od tamtej pory, a jednak mimo wszystko czuję jakąś ciągłość i tożsamość z tamtą osobą, która pod koniec kwietnia 2009 roku zdecydowała, że będzie pisać. Taka bliskość to w jakiś sposób pocieszające (choć dla naukowej ścisłości przyznać należy, że sposób pisania w niektórych etapach i kolejne grafomańskie maniery, jakie mnie (ją?) dotykały, są dla mnie teraz mocno irytujące, co na pewno jest dość powszechnym doświadczeniem i wolę myśleć, że świadczy o jakimś rozwoju).

Blog miał dość burzliwą historię, parę etapów milczenia i zamknięcia, ten ostatni trwał prawie dwa lata, prawdę mówiąc więcej w tym blogu było milczenia i myślenia o powrocie do pisania niż samego pisania i nie będzie przesadą, gdy powiem, że przez większość czasu istniał niepisany, jedynie w zarysie, w planach, in potentia, gdzieś między milczeniem, poczuciem obowiązku, poczuciem straty, nieumiejętnością pisania, niemożliwością milczenia - aż wreszcie w tym roku, w styczniu przywróciłam go znów do żywych. I jest mi z tym dobrze, po prostu. Do tej pory pamiętam, jak obawiałam się tego powrotu (i że nikt nie będzie pamiętać). Nie będzie w tym żadnej przesady, jeśli powiem, że ten blog istnieje dzięki ludziom, którzy go czytają. To, co dzieje się w tej przestrzeni "pomiędzy", przestrzeni rozmowy, wymiany, pisania i czytania, czytania w czyichś myślach, czytania między wierszami, wzajemnego uczenia się wreszcie, podróżowania czyimiś śladami, nocnych rozmów, zdjęć robionych specjalnie dla kogoś, mówienie szyfrem z fragmentów wierszy i przyjazna obecność czytających w milczeniu - to ciągle dla mnie fascynująca i wspaniała rzecz.

Za to bardzo wam wszystkim dziękuję. Pisanie to dla mnie ważna rzecz, jakoś łączy mnie ze światem, uczy uważności, pozwala czasem o czymś zapomnieć, a czasem dostrzec, co ważne. Dobrze, że mam dla kogo pisać! 

Dzisiejszy wpis z dedykacją dla wszystkich Czytelników, tych dawnych i tych, którzy są tutaj od czasu styczniowego powrotu albo jeszcze krócej, tych, którzy lubią ze mną rozmawiać i tych, którzy wolą sobie pomilczeć. Kwiaty dla was moi mili!

Kwiatów będzie obfitość, to wszystko obrazki z mojego wiejskiego ogrodu. Tak było wczoraj, w ostatni dzień kwietnia. Zapraszam na spacer po moim ogrodzie wraz z gospodarskim przeglądem roślin mniej lub bardziej użytecznych, okraszony nieprzyzwoitą liczbą zdjęć.

Najpierw pigwowiec o kwiatach w kolorze dojrzałych moreli lub najjaśniejszych pomarańczy. Niski żywopłot wzdłuż trawiastej ścieżki, pigwowiec w odmianie japońskiej (być może), cały obsypany kwiatami. Jesienią wspaniałe, aromatyczne owoce - mniejsze od owoców pigwy, lecz o wiele bardziej pachnące, świetne na przetwory i nalewki.  Pracowita pszczoła otwiera pierwszomajową galerię zdjęć:

A tu większa odmiana pigwowca (czy to pigwowiec okazały, czy pośredni - nie mam zielonego, nomen omen, pojęcia). W istocie jest okazały, te krzewy są wyższe ode mnie! Pięknie wyglądają jako naturalistyczny, nieprzycinany żywopłot, potrzebują tylko dużo przestrzeni i trochę czasu. Nie w każdym roku kwitną obficie, ale ten rok przychylny jest dla pigwowców:

Tu znów migdałek, efemeryda ogrodu. Piękny przez chwilę, rozkwita i przekwita w mgnieniu oka:

Malutkie czereśnie i wiśnie, które posadziłam przed dwoma a może trzema laty, przypominają już drzewa (i przypominają mi o upływie czasu). Na drugim planie migdałek i pigwowiec w zgodnej komitywie, na trzecim planie żywopłot z ałyczy a w tle modrzewiowy las:

Czy można pominąć sasanki? Odpowiedź jest jedna: nie można, bez sasanek kwiecień się nie liczy! Botaniczny odpowiednik perskiego kota, skończona doskonałość - od nazwy (Pulsatilla) przez rozmaitość kolorów aż po sam koniuszek puchatego płatka. Dotykać wierzchem dłoni, zachwycać się nieumiarkowanie:

Tak mój ogród zamyka się od wschodu i broni się przed wschodnim wiatrem oraz (nieskutecznie) przed sarnami: żywopłot z kilkudziesięciu forsycji (na zdjęciu tylko fragment). Ma nie więcej jak trzy lata, wszystkie sadzonki przygotowałam sama z kilku forsycji, które wcześniej już rosły na skraju lasu. Wiadomo - nic trudnego, trudno o roślinę, która by łatwiej chwytała się życia. Te na zdjęciu są dużo wyższe ode mnie, niedługo będę je przycinać, na razie, już od prawie miesiąca, cieszę się tym jaskrawożółtym murem zamykającym ogród:

Poniżej najstarsza część ogrodu, modrzewiowy las pełen fiołków, moja ścieżka do biegania i spacerów zaczyna się tutaj, na pierwszym zdjęciu. Na kolejnych dość przypadkowe obrazki z wiosennego ogrodu w jego najstarszym zakątku, ścieżki z wapiennych kamyków lub z trawy, bukszpany i trzmieliny - te wszystkie rośliny powstały staraniem mojej Mamy z dwóch pierwszych krzewów, które dla niej kiedyś, dawno temu kupiłam. Bo tak naprawdę to jest jej ogród, pozostali domownicy mogą ewentualnie wykonywać jakieś cięższe prace, ot, wykopać i przesadzić jakiś kilkuletni krzew, jeden czy dwadzieścia, wyciąć jakieś uschnięte drzewo, wynieść czy przynieść tonę kamieni, grabić godzinami suche liście i takie tam drobiazgi. Ogród dobrze wie, czyj jest i kto o niego tak naprawdę dba. Na szczęście mogę fotografować ;-) Oto ogród mojej mamy, zadbany lecz nieuporządkowany, ujarzmiany lecz chaotyczny, wolny, ale znający swoje prawa i obowiązki ogród, który nie posiada prawdopodobnie ani jednej linii prostej i moim zdaniem dobrze wpisuje się w ten wiejski krajobraz. Ujęty jest dwiema ścianami lasu. Tu odpoczywam, tu lubię usiąść z książką i kawą na ogrodowej ławce, stąd próbowałam odjechać i tutaj wróciłam. Na szczęście.

Mam nadzieję, że nie znudził was ten spacer... Wiem, że opisywanie własnego ogrodu nie bardzo może wpisuje się w tematykę bloga, który nosi tytuł "Kraków i okolice"... dawni czytelnicy są przyzwyczajeni do takiej prywaty, nowi, którzy może szukają konkretnych informacji o Krakowie, będą zawiedzeni - nic na to nie poradzę, niestety! Nie mogę nawet obiecać poprawy. To zawsze był blog dla cierpliwych, cierpliwie znoszących moje chwilowe fanaberie i zmiany. Kraków też pojawi się tu znów kiedyś. Przez chwilę pomyślałam, żeby oddzielić te moje "wiejsko-ogródkowe" tematy na innym blogu, ale chyba nie chcę tak sztucznie rozdzielać tego wszystkiego, co jest teraz treścią mojego życia i tak samo zasługuje na opisanie, jak podróże po najbliższych okolicach, wycieczki do Ojcowa i na Ponidzie, spacery po Krakowie, jakieś poezje czy książki, które zdarza mi się przeczytać, wizyty w muzeach, przyglądanie się architekturze. I ogród, przyglądanie się przyrodzie. Dla mnie to jest całość i mam nadzieję, że take ogrodowe wstawki od czasu do czasu nie będą was nużyć ani stanowić dysonansu.

Jeszcze raz dziękuję za wspólnie przemierzone /przeczytane / zapisane lata. 

I mam nadzieję, że będziemy się tutaj widywać jeszcze długo.