Wieczorne zagadki krakowskie - 3. Noc listopadowa.

Archeologia wspomnień czyli przeszukiwanie blogowych archiwów mozolne uzupełnianie blogowych utraconych wpisów, czas utracony, czas odzyskany, bez żadnych ambicji - Dieu m'en garde! - do porównań z pewnym dziełem, z którym to tutaj pisanie łączyć mogą jedynie pewne dłużyzny. Ileż znalezisk przynosi take przeglądanie dawnych zdjęć! Oto widać dom i noc.

Dom i noc to zapewne niewiele. A dla mnie to cała historia! Był Dzień Otwartych Drzwi w krakowskich muzeach, pamiętam odwiedzone miejsca, jedne mniej inne bardziej wyraźnie. Najmocniej zapadły mi w pamięć pewne księgi... ale o nich będzie traktować zagadka nr 4. Tymczasem dzień się skończył i trzeba było wreszcie wracać, w tamtych czasach powrót z Krakowa - tutaj... był dla mnie czymś na kształt greckiej tragedii z chórami, dytyrambami, tragicznymi maskami i koturnowym patosem, bez cienia katharsis. A żeby jeszcze bardziej poczuć się jak, dajmy na to Klitemnestra, wybrałam się wówczas na ostatni (tak! to zawsze musiał być ostatni!) spacer po wieczornym Krakowie. Nade mną cicho leciały Erynie. Czy raczej Nemesis. Było tragicznie, co tu dużo mówić, przy czym pięknie też było na pewno i nie mam co tak ironizować. Wawel przywykły do widzeń i sennych majaków, przemieniany w Akropolis przez tego, który tu też lubił chodzić a wcześniej spoglądał przez niewielkie okienko w przyziemiu, w budynku gdzie mieściła się pewna pracownia, Wawel bez trudu wcielił się w rolę. Głosy przeszłości, smugi świateł, cienie na elizejskich polach - to wszytko czasem można zobaczyć, gdy ma się Wawel-Akropolis za plecami a już szczególnie w Noc Listopadową.

Wcale nie takie złe te zdjęcia odkopane dziś wieczorem w archeologicznych wykopaliskach, a w każdym razie dla mnie ważne i potwierdzają jeszcze raz, że warto. Przywołują mi całą lawinę wspomnień, wrażeń. Nikomu niepotrzebny zapis moich krakowskich ścieżek. Tak było wieczorem 20 listopada. Pamiętam, jaki ciepły był ten wieczór, idealny wręcz, by tak się włóczyć Plantami od Franciszkanów na Wawel, Kanoniczą na Plac Mariacki. Niezrównane były tamte moje samotne spacery. Taki mój prywatny szlak, śladami wiadomo-kogo w taką noc.

Mam takie trzy pytania, gdyby ktoś miał ochotę zająć sobie chwilę czasu:

1. Dlaczego ta data jest istotna - patrząc na to, co na zdjęciach i wspomniane w tekście?

2. Proszę mi zacytować piękny wiersz o tym, co mieściło się w tym budynku.

3. (Bodaj najtrudniejsze i trzeba będzie pewnie zgadywać kierując się jakimiś poszlakami i szczegółami na zdjęciach, albo po prostu zdać się na łut szczęścia) Z którego roku pochodzą te zdjęcia? Jaka była pełna data ich powstania? 20 listopada... AD?

Zapomniałam o nagrodach! Wieniec ze złoconych liści kasztanowca, ornament ze splecionych bratków, okruch kolorowej szybki (szwajcarska robota), mały fragment rozbitej rzeźby z warsztatu niezbyt znanego a nieszczęśliwego rzeźbiarza, taniec w wiejską panną młodą (w butach lub bez).

Wieczorne zagadki krakowskie to nowy cykl na blogu, mój sposób na to, żeby pokazywać Kraków teraz, gdy może dalej jest niż zwykle.