Krajobrazy Ziemi Miechowskiej. Zwykła droga do Racławic, wiejski pejzaż z rzepakiem i ruderą.

Wspominam sobie moją majową ostatnią wycieczkę, przesuwają się w pamięci obrazy, zapachy, wrażenia, miesza się kolejność - wszak pamięć na pewno nie jest linearna. Jednak dziś nie jest zdecydowanie taki dzień, który by można przeznaczyć na pisanie, i dobrze! Kto by to wszystko czytał... Ważne jest dla mnie i muszę to powiedzieć, że bardzo mnie cieszy takie życzliwe przyjęcie ostatnich prowincjonalnych i wiejskich krajobrazów mojej Wyżyny Miechowskiej. Za to dziękuję! Nie jestem odosobniona w moim rozumieniu krajobrazu, tego najbliższego, rodzimego, w który się wrasta, zapuszcza korzenie, czerpie się z niego i bywa, że się tęskni. 

Tę serię zdjęć zrobiłam dosłownie kilka minut wcześniej niż opisywany wczoraj krajobraz z kwitnącym sadem jabłoni. Najpierw chciałam napisać w tytule, że pejzaż  prawie toskański, czy coś takiego, ale przypomniał mi się znów pretensjonalny Hrabia i jego cyprysy i nieb italskich lazury... jakaż Toskania, gdzie ja mam oczy? To zwykła droga do Racławic i wiejski pejzaż z rzepakiem i ruderą. Rzepak w cytrynowym kolorze układa się warstwami na paskach zieleni ozimin i beżowych skrawkach ziemi. Rudera jak najbardziej swojska, opuszczona lub niedokończona budowla o ścianach z pustaków. Słup elektryczny defiluje jak na szczudłach z kadru w kadr.

Zawsze było moim marzeniem sfotografować pola rzepaku. Wzniosłe marzenie, nieprawdaż, trzeba sięgać gwiazd. Nie wiem, jak to możliwe, ale po kilku dobrych latach spędzonych tutaj, udało mi się to dopiero w niedzielę, w czasie mojej ostatniej wycieczki po Wyżynie Miechowskiej. Był na wzgórzu niewielki biały kościół pod jaskrawym niebem, wyżej położony był wiejski cmentarz otoczony jeszcze szczęśliwie drzewami. Poniżej drzew, na łagodnym stoku pola - płonął rzepak, pachnący, słoneczny (i brudzi ubrania, ostrzegam fotografów i innych miłośników wiejskich plenerów). To będzie temat jednego z kolejnych wpisów.

Aktualizacja
Przez jakiś czas ten wpis miał inną, dłuższą formę. Kto przeczytał, ten wie, że znów stworzyłam sobie taki trochę wyimaginowany problem. Otóż - streszczając tu moje pokrętne rozumowanie - przejęłam się, że publikuję za dużo i za często, zmuszając poniekąd do czytania (miałam sygnał, że nie nadąża się z czytaniem - a była to życzliwa opinia, nie złośliwa, dlatego wzięłam ją sobie do serca). Postanowiłam najpierw publikować wyłącznie archiwalne wpisy, tzn. publikować z datą wsteczną, odpowiednią do czasu, kiedy zdarzyły się opisywane wydarzenia. W ten sposób wy - czytelnicy - nie bylibyście narażeni na lawinę nowych wpisów i powiadomień o nich.

Ale cóż! To nie rozwiązuje kwestii.

Postanowiłam poszukać pozytywnych rozwiązań mojego problemu i oto sprawa wygląda tak:

• ten, kto obserwuje mój blog (korzystając z funkcji bloggera), będzie zawsze widział dodane przeze mnie aktualnie wpisy, nawet jeśli ustawię w nich wcześniejszą datę
• wpis, nawet z datą wcześniejszą, pojawi się również u tych, którzy używają czytników RSS, przetestowane
• pozostałe osoby mogą pozostawać w nieświadomości ;-)

Z naukową metodycznością zarejestrowałam się po raz pierwszy w życiu na stronie jednego z czytników RSS, żeby przetestować to rozwiązanie i jakkolwiek mogę zdecydowanie polecić czytnik wpisów RSS pod nazwą InoReader, nie rozwiązuje to ani trochę mojego problemu, który już przybrał absurdalną formę, a mianowicie taką: jak publikować, żeby to nie było widoczne ;)
Dostrzegam na szczęście humorystyczny aspekt tego wszystkiego i niniejszym uznaję, że jestem przewrażliwiona.

Moi drodzy, najcierpliwsi z czytelników! Sprawa ma się tak: mam teraz jeszcze trochę wolnego czasu, a na pewno nie będę mieć go w lecie ani pewnie w jesieni i wtedy wpisy będą rzadkością. Chcę zapisać teraz jak najwięcej z moich ostatnich wspomnień, wrażeń, wycieczek po okolicach podkrakowskich, na Ponidziu i na mojej Wyżynie Miechowskiej. Mam dobry czas w życiu, taki "spokój, spokój, prawie szczęście" i wiadomo, że to nie potrwa długo, dlatego chcę go utrwalić, żeby pozostało mi chociaż to. Zapis.

I cóż, częste wpisy będą jeszcze pojawiać się przez jakiś  czas. Pisanie bloga jest dla mnie z różnych powodów ważne, ważne są także rozmowy z Wami w komentarzach, nie potrafię pisać do szuflady, to nie to samo - cenię sobie ogromnie Waszą opinię i wymianę zdań, i dlatego proszę i apeluję - niech się nikt nie czuje zobowiązany, ani w jakiś sposób przytłoczony częstymi tutaj wpisami, czy jakąś koniecznością interakcji.

Kto ma chęć i czas - niech zagląda i czyta; zostawi słowo w komentarzu (co zawsze jest dla mnie miłe i doceniam), albo i nie napisze zgoła nic - i oczywiście to zrozumiem. Niech to wszystko (czytanie, pisanie, komentowanie) niech będzie przestrzenią wolności, zamiast jakiegoś przymusu. Nie traktujcie proszę tego mojego częstszego pisania jako nachalnej reklamy czy autopromocji, nie wiem, to mnie wpędza trochę w poczucie winy. Można na przykład przymknąć oko i czytać co drugi wpis ;) Dobrej nocy!