Geometria pól falistych

Prostokąty, kwadraty i trójkąty; wycinki koła, wycinki przestrzeni, ziemi bez przestworzy pod płaską sferą nieba. Jak mierzyć powierzchnię pól falistych, pól pociętych miedzami-liniami tej wielkiej nieeuklidesowej przestrzeni? Ani tu sumy kątów nigdy się nie zgodzą, suma kwadratów przyprostokątnych przekroczy wszystkie rozsądne wartości, trzy punkty tylko czasem pozwolą się połączyć linią i tylko na chwilę, krzywe zbiegają się i rozbiegają a proste równoległe zbliżają się do siebie gdzieś na horyzoncie. Ale żeby chociaż to trwało w jednym miejscu, na płaskiej powierzchni, żeby nie falowało uporczywie jak na wietrze wiejska krajka, jak wielka chusta, pstrokaty patchwork pól.

Ale skąd! Wszystko faluje na wietrze. Linie skośne nagle miękko zakręcają, prostokąt ma cztery różne kąty, punkty krzewów wyznaczają środki okręgów o nierównym promieniu, odwrotnie proporcjonalnym do promieni słonecznych; chyba że dzień jest pochmurny albo kiedy Słońce ma się ku zachodowi, wówczas promienie aproksymatywnie się wyrównują, błąd paralaksy spada po peryhelium.

Geometrię pól falistych, nieeuklidesową, nie spełniającą ani jednego aksjomatu, najlepiej mierzyć przez obiektyw, albo przemierzać krokami, miedzą lub bardzo pylistą drogą wśród pól.

Przybliżony schemat mierzenia krokami powierzchni pól falistych w przypadku przestrzeni  nie spełniającej aksjomatów geometrii euklidesowej.

Albo czasem wszystko staje się nieostre: kąty, schematy, aksjomaty i widzenie przestrzeni. Nieostrość w zasadniczy choć tajemniczy sposób powiązana jest z pylistością drogi koniecznej do wymierzania i jej współzależnością nieliniową, odwrotnie nieproporcjonalną do kąta zachodzącego w dowolnym miejscu Słońca:

Nieeuklidesowa, już bardziej hezjodycka (od: Ἡσίοδος), geometria przestrzenna pól zapisywana od wieków wzorem Erga kai hemerai posiada nieliczne punkty stałe. Poruszają się one wprawdzie ruchem nierównomiernie przyspieszonym, jednakowoż akceleracja owych punktów w zestawieniu z ogólną falistością przestrzeni może być porównana w granicach niewielkiego błędu do bezruchu. To tylko świat się kręci, tylko przestrzeń wiruje. Punkty stałe przestrzeni w ruchu i bezruchu:

Koniec bajki. Taki żart geometryczno-fotograficzny.

W przeciwieństwie do zdjęć z poprzedniego wpisu te mają historię, i to jaką! O tym jak zagubiliśmy się zmotoryzowani i później spieszeni w samym środku nieeuklidesowej przestrzeni falistej pokazanej powyżej, opowiem przy innej okazji. To wszystko działo się nie tak dawno, bo trzeciego maja. Czego szukałam wśród tych pól malowanych etc.? Och, Pomnika Praojców i Archeologów, tak po prostu. Miejsca te zamieszkane były już od najdawniejszych czasów, a nie tak dawno prowadzono tam przez wiele sezonów wykopaliska archeologiczne zakrojone na szeroką skalę. Znaleziono tam między innymi coś, co wydaje się być ewenementem na światową skalę - a mianowicie najstarsze na całym świecie wyobrażenie, dokładnie ryt na glinianym naczyniu, przedstawiający pojazd kołowy. Waza z Bronocic, bo o tym miejscu mówię, tu się błąkałam wśród starych niewidzialnych neolitycznych osad i kurhanów, które udawały niewinne pagórki, otóż waza bronocicka zafascynowała mnie nieopisanie odkąd pierwszy raz o niej przeczytałam (czy to trzeba tłumaczyć? wiadomo, że drogi naszych fascynacji są z zasady niepojęte) i od tamtej pory dążę by zobaczyć miejsce, w którym Praojców i Archeologów uczczono pomnikiem. Tym razem byłam już blisko! Ale opowiem o tym przy innej okazji. Teraz nie chciałam, żeby zbyt ciekawa (???) historia odwróciła uwagę od tego, co w tym wpisie najistotniejsze - pejzażu, przestrzeni, krajowidoków.

Ten wpis powinien nosić tytuł: Kieleckiej Szkole Krajobrazu en hommage, ale nie będzie, dopóki moje rzemiosło nie zacznie się zbliżać linią krzywą, parabolą czy inną sinusoidą do poziomu, jaki zasługiwałby na jakiekolwiek porównanie. W tym punkcie fotograficznej krzywej, w jakim teraz jestem jakiekolwiek porównania byłyby śmieszne. A jednak od dawna tak patrzę na krajobraz, nie znajdując środków i sposobów, by wyrazić to lepiej, tak właśnie widzę i kolekcjonuję moje krajowidoki, tak mierzę fotografią powierzchnie pól falistych - w grodzisku w Stradowie i innych miejscach, których ślady znajdzie się w moich blogowych wpisach.

Ten wpis nie powstałby dzisiaj, gdyby nie pewna rozmowa. Właścicielowi pudełka z fotografiami (przy okazji piszącego o książkach, z których wielka część okazuje się być również moimi lekturami) dziękuję za bardzo dla mnie cenne bibliograficzno-fotograficzne wskazówki. Przynajmniej teraz będę fotografować moją ziemię trochę bardziej świadomie - oto pan Jourdain, który wie, że mówi po francusku ;-)